PRZEWŁOCKA IRENA, pisarka
| < Poprzednie | Następne > |
IRENA PRZEWŁOCKA (28 VIII 1911 Haczanówka – 23 XII 1993 Sopot), z domu Dżogi, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci. Po maturze w Gimnazjum Klasycznym im. S. Konarskiego w Złoczowie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1935 roku magister, w 1936 doktor filozofii na podstawie pracy Tragizm Żeromskiego. Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie, od 1945 roku w Sopocie. Od maja 1945 w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku inspektor od spraw organizacji życia społecznego. Debiutowała w roku 1946 na łamach czasopisma „Wiatr od Morza”, reportażem I znów jesteśmy w Bytowie. W latach 1950–1951 pracowała w „Głosie Wybrzeża”, 1951–1952 w Wydawnictwie Morskim. W późniejszym okresie nie była zatrudniona na etacie. Współpracowała z Polskim Radiem, publikowała powieści, opowiadania, reportaże. W okresie 1956–1959 prezes Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich. Autorka powieści: Miasto w ogniu (1949), Serce na trapie (1950), Światło na maszcie (1951), Z którego paragrafu? (1957), Błędne ognie nad Ukajali (1961), Dom ze szkła (1965), Zerwane pieczęcie (1973), Niewidoczne ślady (1980), W sercu kanadyjskiej puszczy (1986), słuchowisk radiowych: Zagadkowy gość (1953), Paweł Skuda (1954), Twarz Golema (1959), Trzymam cię mocno, Afryko (1960), Syn wroga (1963), Nikt tego nie widział (1970).
