OSIEDLE WOJSKA POLSKIEGO
| < Poprzednie | Następne > |
OSIEDLE WOJSKA POLSKIEGO (zwane osiedlem przy al. Wojska Polskiego), osiedle robotnicze w Strzyży, powstałe w latach 1952–1955 w ramach Grunwaldzkiej Dzielnicy Mieszkaniowej, równolegle m.in. z osiedlem Roosevelta, na niezabudowanym obszarze o powierzchni 10,8 ha między al. Wojska Polskiego (stąd nazwa) i ul. Chrzanowskiego oraz ul. Żeglarską i ul. Sychty (nowe ulice: Glinki i Fitelberga). Zaplanowane jako zwarta urbanistycznie całość, wraz ze szkołą podstawową, przedszkolem, żłobkiem, świetlicą i klubem robotniczym; obiekty handlowo-usługowe skupione wokół wytyczonego jako swoisty rynek prostokątnego placu (pl. Wojska Polskiego, obecnie pl. Generała Maczka). Osiedle składało się z rozmieszczonych symetrycznie bloków mieszkalnych o trzech–czterech kondygnacjach, z mieszkaniami dwu- lub trzyizbowymi, wyposażonymi w centralne ogrzewanie zasilane z osiedlowej kotłowni. Osiedle powstało zgodnie z socjalistyczną organizacją pracy (maksymalna mechanizacja produkcji gotowych elementów i samej pracy, potokowe metody pracy, socjalistyczna rywalizacja pracy – robotnicy składali ślubowania i przyjmowali oficjalne zobowiązania do wytężonej pracy). Pierwsze budynki oddano wiosną 1953 roku; latem otwarto pierwsze sklepy; w 1954 oddano piętnastoizbową szkołę podstawową (Szkoła Podstawowa nr 66, dziś Gimnazjum nr 1; od 1970 roku także siedziba IX Liceum Ogólnokształcącego). Pierwotnych planów nie zrealizowano w pełni, m.in. nie powstał gmach domu społecznego, nie urządzono wszystkich zieleńców. Kształt i charakter urbanistyczny osiedla dobrze zachowany.
