SZYMAŃSKI ZBIGNIEW, architekt, poeta
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW SZYMAŃSKI (ur. 21 VIII 1927 Wilno), poeta. Kształcił się w Wilnie, podczas II wojny światowej robotnik w fabryce maszyn rolniczych, walczył w oddziałach wileńskiej AK (m.in. w lipcu 1944 roku brał udział w wyzwalaniu Wilna). Internowany przez NKWD i zesłany do obozu w Kałudze. W 1944 wcielony do Armii Czerwonej; od lutego 1945 żołnierz Ludowego Wojska Polskiego. Po demobilizacji w listopadzie 1945 roku osiedlił się w Gdańsku. Maturę zdał w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych ( Centrum Kształcenia Ustawicznego); w 1948 otrzymał dyplom technika architektury i budownictwa. Od roku 1952 mieszka w Gdyni. W latach 1954–1973 kierownik prywatnego Biura Projektów Architektonicznych. W 1973 aresztowany pod zarzutem przestępstwa gospodarczego, przebywał bez wyroku w zakładzie karnym, uniewinniony w kwietniu 1977. Jako poeta zadebiutował w 1950 w „Tygodniku Powszechnym” (pod pseudonimem Witold Tarasiewicz). W 1954 ukazał się jego debiut książkowy Wiersze gdańskie. Opublikował kilkanaście tomików poetyckich, m.in. Dnie niepokoju (1959), Wygasanie form (1967), Erotyki kaszubskie (1973), Światło, które chronię (1982), Gdańsk (1988), Nam nie ująć ciebie poematem (1997), Taka mi się przyśniłaś (2004), a także utwory dla dzieci. Publikował m.in. w „Nowej Kulturze”, „Dzienniku Bałtyckim”, „Twórczości”, „Głosie Wybrzeża”, „Literach”. Od 1952 należał, aż do rozwiązania w 1983, do ZLP; od roku 1989 do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1997 roku uhonorowany Medalem Księcia Mściwoja II.
