MEIDEBURG JOHANN, rajca Głównego Miasta Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN MEIDEBURG (około 1400 – 6 II 1468 Gdańsk), od roku 1434 ławnik, od 1441 rajca Głównego Miasta Gdańska, od 1450 (z przerwą w 1456) sędzia. W 1435 roku, podczas pobytu w Gdańsku wielkiego mistrz Paula von Russdorfa, prowadził z nim rokowania o przestrzeganie przez Krzyżaków przywilejów miasta. Od roku 1442 uczestniczył w zjazdach miast pruskich, dotyczących sporów z wielkim mistrzem Konradem von Erlichshausenem o cło funtowe. W czerwcu 1444 roku wziął udział w poselstwie do wielkiego mistrza do Malborka w sprawie budowy w Gdańsku Wielkiego Żurawia. Reprezentował także Gdańsk na zjazdach stanów pruskich i na zjazdach hanzeatyckich, sprzeciwiając się m.in. wolnościom handlowym przyznawanym w Prusach Holendrom. Broniąc gospodarczych interesów Gdańska przeciwko Holendrom, pozostawał w opozycji do przedstawicieli rycerstwa chełmińskiego, którego chorąży Johann Cegenberg chciał nawet doprowadzić do wytoczenia mu procesu przez wielkiego mistrza. W 1450 roku, po wyborze nowego wielkiego mistrza Ludwika von Erlichshausena, uczestniczył w zjazdach dotyczących ustalenia formuły hołdowniczej. W roku 1452 był obecny na zjeździe w Kwidzynie, gdzie powzięto decyzję o wysłaniu poselstwa stanów pruskich do cesarza Fryderyka III. W latach 1453–1454 brał udział w zjazdach zmierzających do zerwania z Zakonem. W lutym 1454 roku, po wybuchu w Prusach antykrzyżackiego powstania, w Krakowie z rajcą gdańskim Wilhelmem Jordanem prowadził w imieniu Gdańska, ale w ramach poselstwa Związku Pruskiego, rokowania z królem polskim Kazimierzem Jagiellończykiem, zakończone aktem inkorporacji Prus do Korony. Od wiosny 1454 brał udział w działaniach zbrojnych związanych z wojną trzynastoletnią (był obecny przy oblężeniu Malborka, w kwietniu był dowódcą w Tucholi), w maju w Toruniu negocjował z królem polskim w sprawie przywilejów dla Gdańska. Jesienią 1456 roku, w czasie BUNT KOGGEGO 1456 | buntu Koggego uwięziony; nie wszedł do nowej rady, powrócił do niej dopiero w 1457, po opanowaniu buntu. W sierpniu 1458 roku brał udział w nieudanym oblężeniu Malborka, w sierpniu 1460 (po kilku miesiącach ponownego oblężenia) wraz z innymi gdańskimi dowódcami doprowadził do jego kapitulacji. 30 VIII 1460, walcząc z oddziałami krzyżackimi pod Pruszczem Gdańskim, dostał się do niewoli, zwolniony „na słowo”. Dowodził oddziałami gdańskimi w zwycięskiej bitwie polskich wojsk pod wodzą Piotra Dunina z siłami Zakonu pod Święcinem (17 IX 1462). Od końca lipca 1463 roku, ponownie u boku Piotra Dunina, dowodził oddziałami gdańskimi pod Gniewem. W roku 1464 uczestniczył w rokowaniach pokojowych z biskupem warmińskim Paulem Legendorfem. O jego pozycji najlepiej świadczy fakt, że 13 V 1464 został ojcem chrzestnym Zofii, córki króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka. W latach 1465–1466 uczestniczył w kolejnych etapach rokowań pokojowych z Zakonem, reprezentował Gdańsk podczas podpisania II pokoju toruńskiego, kończącego wojnę trzynastoletnią (19 X 1466). Żonaty z bliżej nieznaną Katheriną (zm. 1458), spadkobierczynią kaplicy Wszystkich Świętych w KOŚCIÓŁ kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Zgodnie z jej wolą przekazał kaplicę Bractwu Kapłańskiemu na pomieszczenie dla Biblioteki Mariackiej.
