VINCENTIUS FABRICIUS (7 IX 1612 Hamburg – 11 IV 1667 Warszawa),
syndyk miejski, uczony. Syn Petera, uczeń gimnazjum w Hamburgu, od roku 1631 studiował w Lipsku, następnie w Lejdzie, gdzie zmienił nazwisko ze Schmidt na zlatynizowane Fabricius. Jego naukowe zainteresowania obejmowały dziedziny od medycyny po prawo. W Lejdzie zyskał sławę świetnego poety. Od 1635 roku przebywał na dworze książęcym w Tondern w Jutlandii, następnie odwiedził kilkanaście miast europejskich, m.in. Hamburg i Londyn. W Gdańsku od 4 XI 1644 roku był syndykiem, w 1666 – rajcą Głównego Miasta. Piastowane stanowisko i związane z nim ciągłe wyjazdy m.in. do Warszawy i krajów skandynawskich przeszkadzały mu w pracach literackich, tylko sporadycznie układał okolicznościowe wiersze. W 1646 roku wygłosił w
klasztorze cystersów w Oliwie (opublikowaną) mowę powitalną na cześć Ludwiki Marii Gonzagi, która przybyła do Polski z Francji jako narzeczona króla polskiego Władysława IV. W roku 1656 witał w imieniu Rady Miejskiej króla polskiego Jana Kazimierza, któremu wręczył klucze do miasta. Autor rozprawy o sejmach polskich
De comitiis Polonorum. Jeden z jego utworów (wraz z siedmioma tekstami innych autorów) został zamieszczony – po dedykacji i wstępie dzieła – w pracy
Jana Heweliusza Selenographia. Protektor wielu młodych gdańszczan, m.in.
Johanna Nixdorffa. Część korespondencji Fabriciusa oraz okolicznościowe utwory zostały wydane w roku 1685 przez jego syna Friedricha.
PP
