PAWLICKI ZACHARIASZ STEFAN, ksiądz
| < Poprzednie | Następne > |
ZACHARIASZ STEFAN PAWLICKI (2 IX 1839 Gdańsk – 28 IV 1916 Kraków), ksiądz katolicki, historyk filozofii, z rodziny kupieckiej; kształcił się w szkołach Gdańska, Pleszewa i Ostrowa Wielkopolskiego, w latach 1858–1862 studiował filologię klasyczną, 1864–1865 filozofię na uniwersytecie we Wrocławiu. W 1865 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy De Schopenhaueri doctrina et philosophandi ratione, uznanej za pionierską w badaniach nad myślą Artura Schopenhauera. W 1866 roku, po habilitacji, otrzymał docenturę w Szkole Głównej w Warszawie. Pod wpływem założyciela i przełożonego generalnego Zgromadzenia Księży Zmartwychwstania Pańskiego, księdza P. Semenenki w 1868 roku wyjechał do Rzymu i wstąpił do nowicjatu zmartwychwstańców, od 1869 studiował filozofię chrześcijańską i teologię w jezuickim Collegium Romanum, w 1872 przyjął święcenia kapłańskie. W 1873 roku uzyskał doktorat z teologii, w 1882 tytuł profesora UJ. W okresie 1888–1889, 1892–1893 był dziekanem Wydziału Teologicznego, 1905–1906 rektorem. Zajmował się historią filozofii; autor m.in. Kilku uwag o podstawach i granicach filozofii (1878), O początkach chrześcijaństwa (1884), Historii filozofii greckiej od Talesa do śmierci Arystotelesa (1890–1903).
