KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna Od 1925 roku żona q Piotra Jeża. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od roku 1924, nauczycielka geografii w q Gimnazjum Polskim, od 1925 doktor. Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w q II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w q Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki, publikowała po polsku i niemiecku prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG w 1931 przeszła w stan spoczynku. W 1933 roku opublikowała pracę
Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką q Hermanna Rauschninga
Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Od roku 1938 z mężem w Warszawie, w 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w q Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 w Archiwum Państwowym (q archiwa), gdzie m.in. współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.
MA
