BRYGIDIANIE
| < Poprzednie | Następne > |
BRYGIDIANIE. Męski konwent zakonu q brygidek, stosujący się do reguły św. Augustyna (stąd nazywani mylnie augustianami). Sprowadzony do Gdańska 1400 przez biskupa chełmskiego Stefana, wikariusza generalnego biskupa włocławskiego Mikołaja z Kurowa. Budynek klasztorny ulokowano obok klasztoru brygidek, oddzielając go murem (oba po północnej stronie q kościoła św. Brygidy, męski znajdował się bliżej q kościoła św. Katarzyny). Na czele konwentu stał przeor, podlegający ksieni klasztoru. Zadaniem była modlitwa, nauka (studiowanie ksiąg), służba boża, piecza duchowna nad żeńskim konwentem, obsługa kościoła klasztornego. Liczba brygidianów w Gdańsku nigdy nie osiągnęła przewidzianego pułapu 13 księży, 4 diakonów i 8 braci. Po q reformacji konwent podupadł i stopniowo zanikał. W roku 1593 był tu tylko 1 brat, prawdopodobnie bez święceń. Na przełomie XVI i XVII wieku w klasztorze gdańskim znaleźli schronienie księża – uciekinierzy ze szwedzkiej Vadsteny oraz przybysze z ogarniętych reformacją Niemiec. Odnowy konwentu dokonała w roku 1641 ksieni gdańskiego klasztoru brygidek Barbara Wichmann, tworząc stały konwent z zakonników sprowadzonych z nadreńskiej Kolonii. Brygidianie reprezentowali klasztory (męski i żeński) w sporach z miastem, cechami itp. Niektórzy przeorzy (np. Anton Wagner, 1689–1724; Szymon Hennig, 1762–1804) byli równocześnie generalnymi spowiednikami zakonu. Ostatnim w latach przeorem i zarazem mnichem był Jakub Müller. Po przejęciu budynków klasztornych przez państwo pruskie w roku 1828 pełnił do śmierci (1838) funkcję administratora kościoła św. Brygidy. Klasztor brygidianów zburzono w latach 1849–1851, stawiając w jego miejsce budynek parafialny kościoła św. Brygidy.
Tabela: Przeorzy brygidianów w Gdańsku
