BARTHOLOMÄUS (Barthel)
BRANDT I (około 1490 Gdańsk – 1/2 II 1549 Gdańsk), burmistrz. Syn burmistrza q Georga Brandta, dziadek burmistrza q Bartholomäusa (Barthela) Brandta II. W latach 1520–1525 ławnik, od 1523 consenior, w 1526 senior, 1526–1537 rajca, 1538–1548 burmistrz. W roku 1525 wszedł do q Ławy z nadania zrewoltowanego pospólstwa jako jeden z mniej skompromitowanych w jego oczach przedstawicieli patrycjatu. 24 VII 1542 pozwany, najprawdopodobniej za sprawą biskupa warmińskiego q Jana Dantyszka, przez króla polskiego Zygmunta Starego przed sąd sejmowy (wraz z burmistrzem q Tiedemannem Giesem) pod zarzutem potajemnego wprowadzania w Gdańsku obrządku luterańskiego (q luteranie). Ostatecznie do sądu nad burmistrzami nie doszło; mimo to w 1544 przybyła do Gdańska komisja królewska, oskarżająca gdańszczan o wprowadzenie kultu luterańskiego wbrew przysiędze złożonej monarsze w roku 1526, zarzuciła mu nieprzestrzeganie norm obyczajowości katolickiej. W roku 1543 bliżej nieznany Dimmies von der Heide publicznie rozpowiadał, że zamierza zamordować burmistrza (został aresztowany, po czym zwolniony z braku dowodów winy). W roku 1530 nabył majątek Kościelice.
DK
