Okładka książki Stanisława Gostkowskiego
(1 VIII 1948 Kościerzyna – 28 X 2000 Warszawa), poeta. W roku 1966 absolwent LO im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie, w 1971 Instytucie Filologii Polskiej q UG. Po studiach pracował w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kościerzynie. W latach 1977–1979 słuchacz Studium Krytyki Literackiej i Artystycznej w Warszawie. Od 1978 mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował m.in. w q Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej. Od 1986 roku wychowawca w internacie Technikum Budownictwa Komunalnego. Debiutował w roku 1967 wierszem
Zmęczenie, opublikowanym w dwutygodniku „Kamena”. Jego wiersze, szkice i recenzje ukazywały się w wielu czasopismach, m.in. w q „Literach”, q „Punkcie”, „Pomeranii”, q „Gdańskim Roczniku Kulturalnym”, q „Autografie” i q „Autograf-Post”; wiersze – także w antologiach, m.in.
Nowy transport posągów (1977),
Spalony raj (1986),
Poeta jest jak dziecko (1987),
Tylko modlitwa ocaleje (1988),
Po Wojaczku (1991),
Czerwona Róża (2010). W roku 1973 ukazał się jego arkusz poetycki
Poświęcenie uczciwości (suplement do „Nowego Wyrazu”), w 1974 debiutancki tom poezji
Nie chowajcie mnie żyjącego, za który otrzymał kilka nagród, m.in. Wiatr od Morza. Opublikował zbiory wierszy:
Wyłącznie twoja osobista sprawa (1978),
Marsz gladiatorów (1983),
Śmierć ma słodki zapach (1989),
Ja jestem piekłem nie inni (1998),
Z każdym dniem narasta lęk (2008). Wiersze Gostkowskiego tłumaczono m.in. na język rosyjski, czeski, słowacki, słoweński. W 1984 roku otrzymał poetycką Nagrodę Pierścienia, w 1995 nagrodę główną Czerwonej Róży. Zmarł podczas Warszawskiej Jesieni Poetyckiej. Pochowany w Gdańsku. W latach 2006–2010 w Domu Kultury „Morena” w Gdańśku odbywał się Konkurs Jednego Wiersza im. S. Gostkowskiego.
LRB
