STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog
| < Poprzednie | Następne > |
JULIUSZ STUDNICKI (14 VI 1905 Kniażyce k. Przemyśla – 3 III 1978 Warszawa), malarz, rysownik, pedagog. W 1924–29 studiował w ASP w Kr. u Józefa Mehoffera, Wojciecha Weissa, Karola Frycza oraz Felicjana S. Kowarskiego, z którym przeniósł się do ASP w Warszawie. Współzałożyciel grupy Pryzmat, wystawiał z nią do 1937. W czasie II w. świat. m.in. więzień obozu w Auschwitz, od 1945 w Sopocie, współorganizował PWSSP (q ASP). W 1945–65 kierował Pracownią Malarstwa na Wydz. Malarstwa, w 1949–50 jego dziekan. Współanimator corocznego Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie (od 1948), brał udział polichromii zabytkowych kamienic przy ul. Długiej i Długi Targ oraz na Starym Mieście w Warszawie. Od 1959 też prof. ASP w Warszawie, gdzie 1963 przeniósł się na stałe. Uprawiał malarstwo ścienne, sztalugowe i rysunek. Początkowo tworzył w myśl estetyki postimpresjonistycznego koloryzmu pejzaże, dekoracyjne martwe natury, portrety m.in. w kunsztownie aranżowanych wnętrzach, sceny typu fêtes galantes, jednak – zgodnie z programem grupy – przywiązywał też wagę do konkretu (podobieństwa twarzy, autentyzm krajobrazu); taką twórczość kontynuował tuż po wojnie. W okresie socrealizmu uznany za lidera tzw. q szkoły sopockiej wystawiał na ogólnopolskich pokazach kompozycje tematyczne o bliższej realizmowi stylistyce, inspirowane m.in. twórczością Maneta (Gertruda Wysoka-przodownica pracy, 1950; zespołowa Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku, 1951; Gogol, 1952; pejzaże z Chmielna, 1954). Mniej oficjalnie zajmował się też satyrą i groteską (cykle akwareli Wspomnienia C.K. Radcy, Pińczykowscy, Pajace), która od końca lat 50. XX w. – po krótkim epizodzie malarstwa nieprzedmiotowego – zdominowała jego twórczość (Uczta, Maskarada, Zielona parada 1958). Zob. też q Łada-Studnicka Krystyna.
