JĘDRKIEWICZ EDWIN, nauczyciel w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
EDWIN JĘDRKIEWICZ (właśc. Rosenfeld; 16 IV 1889 Wadowice – 4 IX 1971 Mediolan), nauczyciel, poeta, dramatopisarz, tłumacz. Po ukończeniu szkoły średniej we Lw. studiował na tamtejszym uniw. filologię klas. i filozofię. Następnie nauczyciel jęz. łac. w szkołach we Lw. i Ołomuńcu. W 1920–24 prezes lwowskiego Związku Literatów. W 1927–39 pracował w Gd. w q Gimnazjum Polskim. Podczas II w. świat. nauczał w szkołach we Lw. i okolicach, 1944 ewakuowany poprzez Niemcy na Węgry. Od 1945 ponownie w Gd., pocz. nauczyciel, do 1957 pracował w q Bibliotece Miejskiej, kustosz. W 1945–48 prezes gd. oddziału Związku Literatów Polskich. Następnie mieszkał w Poroninie, zmarł podczas pobytu we Włoszech. Tłumaczył (z jęz. łac.) m.in. dzieła Apulejusza (Metamorfozy albo Złoty Osioł), Erazma z Rotterdamu (Pochwała głupoty), Andrzeja Frycza (Dzieła wszystkie), z jęz. wł. Benita Mussoliniego (Mowy), w okresie gd. autor m.in. opowiadań Jędrek i szczęście (1929), Sąd (1934), powieści Droga z Martynowic (1938).
