GŁOMBIOWSKI KAROL (22 IV 1913 Paderborn, Westfalia – 13 X 1986 Gdańsk), twórca pol. szkoły bibliologicznej. W 1918 z rodziną osiadł w Wejherowie, gdzie ukończył szkołę powszechną i 1933 gim.; 1933–38 studiował filologię klasyczną na uniw. w Warszawie, od 1938 pracował jako nauczyciel jęz. łac. i niem. w pryw. gim. w Rembertowie. Podczas II w. świat. nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych, żołnierz AK w oddziale partyzanckim Jędrusie. Od 1945 nauczyciel w gimnazjach i liceach w Tursku Wielkim pod Sandomierzem, Tarnowskich Górach i 1946–48 w Zawadzkiem k. Opola, gdzie był dyr. W 1949–56 pracował w bibl. uniw. we Wr. (w Dziale Starych Druków; od 1952 kier.), 1956–69 kier. Katedry Bibliotekoznawstwa na Wydz. Filologicznym, od 1952 dr, od 1966 prof. tytularny, od 1984 prof. zw. W marcu 1968 wziął udział w strajku studentów, co było przyczyną odwołania go ze stanowiska kier. Katedry Bibliotekoznawstwa. Od 1971 w Gd., w Inst. Filologii Polskiej q UG, od 1973 kier. stworzonego przez siebie Zakładu Nauki o Książce. Organizator (od 1975/76) magisterskiego kształcenia w specjalności: bibliotekoznawstwo i informacja nauk. W 1972–75 kier. Studium Doktoranckiego Inst. Filologii Polskiej UG. Badacz dziejów książki, czytelnictwa, zainteresowań umysłowych, wprowadzał nowe metody w funkcjonowaniu bibliotekoznawstwa akad. Współredagował Encyklopedię wiedzy o książce (1971), Encyklopedię współczesnego bibliotekarstwa polskiego (1976), autor m.in. książek: Problemy historii czytelnictwa (1966), Nauka o książce nauką o człowieku (1973), Książka a inne środki przekazu dzieła literackiego (1979), Książka w procesie komunikacji społecznej (1980). Od 1970 red. nacz. nowego czasopisma bibliologicznego „Studia o Książce”, gdzie opublikował cykl teoret. rozpraw poświęconych problematyce księgoznawczej (rozpoczęty artykuł O funkcjonalną koncepcję nauki o książce).
BŚ
