CORVIN JOHANN, pastor kościoła NMP
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CORVIN (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1583 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), pastor kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn Davida Rabe, od 1580 obywatela Güstrow. W 1599 immatrykulował się w Rostocku, następnie studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez Radę Miejską Gdańska na urząd pastora kościoła NMP w miejsce zmarłego Michaela Coletusa, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Nie wyraził jednak zgody na współpracę z tymczasowo pełniącym obowiązki pastora kościoła NMP kalwinistą Thomasem Fabriciusem. Dopiero po równie tymczasowym zastąpieniu go przez ówczesnego diakona Hermanna Rathmanna przybył do Gdańska 22 I 1618, 26-go tego miesiąca podpisał ogłoszoną przez gdańską Radę Miejską tzw. Danziger Notel, ugodę między różnymi wyznaniami protestanckimi, mającej zapobiegać gorącym sporom religijnym między nimi, zaś 27-go tego miesiąca został wprowadzony na urząd przez ówczesnego sekretarza Rady Miejskiej Hermanna Fredera (ojca przyszłego burmistrza Heinricha, w obecności duchownych Conrada Brackermanna, Martina Remera (Remusa) i Hermanna Rathmanna oraz ojców kościoła ( Kirchenväter), 28-go wygłosił swe pierwsze kazanie i do 1643 był pastorem kościoła NMP.
Senior gdańskiego Ministerium Duchownego, wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu pastorem kościoła św. Katarzyny Hermannem Rathmannem, Enochem Hutzingiem II, Abrahamem Calowem oraz Danielem Dilgerem i jego synem Nathanaelem Dilgerami. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w grudniu 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna 3 sierpnia tego roku powrócił do Lubeki.
Od 4 III 1621 żonaty był z poślubioną w kościele NMP Elisabeth (4 III 1603 Gdańsk – 13 I 1646 Lubeka), córką Nicolausa Schmidta i Elisabeth von der Linde, siostrą pastora Johanna Fabriciusa (Schmidta). Ojciec dwójki dzieci. Do II wojny światowej w zakrystii kościoła NMP wisiał jego olejny portret i wykonany na jego podstawie miedzioryt.
Bibliografia:
Grotefend Otto, Mecklenburger in Danzig, „Jahrbücher des Vereins für Mecklenburgische Geschichte und Altertumskunde”, Bd. 70, 1905, s. 68.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 3.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 34.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, 3,477; 4, 182.
