DANZIG, statek handlowy (1921)
| < Poprzednie | Następne > |
„DANZIG”, statek handlowy zamówiony w 1917 w stoczni Nordseewerke AG w Emden (nr budowy 80) przez hamburskiego armatora Hugo Stinnesa. W 1919, by uniknąć uwzględnienia budowanej jednostki w reparacjach wojennych, został wstępnie zarejestrowany w Gdańsku. Armatorem miała zostać należąca do Stinnesa firma Artus. Danziger Reederei- und Handels-AG.
Zwodowany w lipcu 1920, ukończony w lutym 1921. W marcu 1921 przejęty w ramach reparacji przez Wielką Brytanię, przekazany londyńskiemu armatorowi Mitchell, Cotts & Co., w tym samym roku przemianowany na „Sunhaven” (Sun Shipping Co. Ltd, port macierzysty Londyn; numer ON 145283). W 1925 sprzedany do Francji jako „Mont Aigoual” (Société Générale de Transportes Maritimes à Vapeur, Marsylia); od 1934 nosił nazwę „Miliana” (Société Anonyme de Gérance et d'Armement, Rouen); od 1936 „Douaisien” (Compagnie des Bateaux à Vapeur du Nord, Dunkierka).
W nocy z 28 na 29 V 1940 w ramach ewakuacji Dunkierki wyszedł w rejs z 1200 żołnierzami i uchodźcami do Cherbourga (statkiem dowodził kpt. Charles Desse). Krótko po północy na wysokości Zuydcoote wszedł na niemiecką minę, zatonął przed świtem, na głębokości 28 m, 8 kabli od brzegu (kabel = 0,1 mili morskiej (Mm) = 185,2 metra). Zginęły trzy osoby, pozostałych rozbitków uratowały okręty eskorty.
Pojemność 2977 BRT, 1761 NRT; nośność 5500 DWT; wymiary: długość całkowita 103,37 m; szerokość 14,69 m; zanurzenie 6,36 m; wysokość 9,6 m; napęd: maszyna parowa trójstopniowego rozprężania (produkcji stoczni Gebrüder Sachsenberg AG z Roßlau), o mocy indykowanej 1550 KM (nominalnej 320 KM); dwa kotły (powierzchnia grzewcza 410 m², ciśnienie robocze 14 kg/cm²) na olej napędowy; prędkość maksymalna 10 węzłów; załoga: 24 ludzi.
Bibliografia:
Abert Hans-Jürgen, Die deutsche Handelsmarine 1870-2000, Ratzeburg 2000.
dkepaves.free.fr/html/douaisien.htm.
Fornaçon Siegfried, Die Danziger Seeschiffe 1815-1945, „Strandgut” 1991-93, nr 25-32.
„Lloyd's Register of Shipping” 1930/31, 1937/38.
Schmelzkopf Reinhart, Stinnes Hugo, „Strandgut” 1987, nr 3 (16).
