RIMROTT FRANZ, prezes Dyrekcji Kolei w Gdańsku
FRANZ RIMROTT (20 XI 1849 Aschersleben (Saksonia-Anhalt) – 14 IX 1923 Wernigerode (Saksonia-Anhalt)), inżynier mechanik, konstruktor lokomotyw, prezes Dyrekcji Kolei w Gdańsku. Absolwent Szkoły Realnej w Aschersleben, Szkoły Handlowej w Halberstadt oraz studiów budowy maszyn na Królewskiej Akademii Przemysłowej (Königliche Gewerbe–Akademie) w Berlinie. Po studiach pracownik kolei. W 1875 zdał pierwszy egzamin państwowy i uzyskał tytuł Maschinenbauführer (referendarz budowy maszyn w służbie publicznej) oraz pracę w służbie Prusko-Heskiego Zarządu Kolei Państwowych (Preußisch-Hessische Staatseisenbahnvervaltung). W 1880 zdał kolejny egzamin państwowy, uzyskał prawo do tytułu Machinenbaumeister (asesor budowy maszyn w służbie publicznej). W trakcie prac przygotowawczych do egzaminu skonstruował jeden z typów lokomotywy parowej, tzw. lokomotywę Rimrotta-Malleta, który opracował niezależnie od Francuza Anatola Julesa Théodora Malleta (1837–1919).
Pełnił kolejne funkcje we wspomnianym Zarządzie Kolei: od 1883 jako szef biura konstrukcyjnego Dyrekcji Kolei w Magdeburgu, stałego doradcy Zarządu Produkcji Kolejowej (Eisenbahnbetriebsamt) w Hagen (Westfalia), od 1887 – mianowany inspektorem produkcji kolejowej (Eisenbahnbauinspektor) – był kierownikiem Głównych Warsztatów Kolejowych w Halberstadt. W 1894 uzyskał tytuł rządowego radcy budowy maszyn (Regierungmaschinenbaurat), z którym w 1896 wszedł w skład Dyrekcji Kolei (Eisenbahndirektion) we Frankfurcie nad Menem. Od 1903 tajny radca (Geheimer Baurat). W 1904 jako nadradca (Oberbaurat) przeniesiony został do Dyrekcji Kolei w Berlinie, gdzie zajmował się zarówno konstruowaniem jak i zakupem taboru dla całej kolei prusko–heskiej. Przyczynił się do utworzenia do tego celu Centralnego Zarządu Kolei (Eisenbahn–Zentralamt). Od 1906 członek Technicznego Centrum Egzaminacyjnego (Technisches Oberprüfungsamt). Od 1907 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Królewcu,
W latach 1908–1919 prezes Dyrekcji Okręgowej Kolei w Gdańsku. We współpracy z Technische Hochschule Danzig (THD) nadal rozwijał swój wynalazek lokomotywy, której produkcja rozwinęła się nie tylko w Niemczech, ale i Szwajcarii, Francji, Rosji, także w USA. Swoje rozwiązania stosował także w konstrukcjach taboru tramwajowego. Przyczynił się m.in. do budowy w 1911 osiedla domków jednorodzinnych dla pracowników kolei w Tczewie przy ulicy noszącej jego imię Rimrottstrasse (ul. Chłodna).
1 XII 1919 przeszedł na emeryturę, wyjechał do Wernigerode, gdzie mieszkał do śmierci przy Wilhelmstraße 18. Był przewodniczącym Stowarzyszeniu Dawnych Mieszkańców Gdańska w Wernigerode (Vereinigung alter Danziger zu Wernigerode). Doktor inżynier honoris causa (Dr.-Ing. E.h.) gdańskiej Technische Hohschule. Od 1921 członek zarządu Niemieckiego Towarzystwa Inżynierii Mechanicznej (Deutsche Maschinentechnische Gesellschaft). Żonaty, jeden syn, także radca rządowy, pracował w Zarządzie Kolei Niemieckich (Reichsbahnverwaltung).
Bibliografia:
„Deutsche biographische Enzyklopädie”, Bd. 8, Walter de Gruyter 2005, s. 423.
„Zentralblatt der Bauverwaltung”, Nr 81/82, 1923, s. 489.
