GRONAU HANS II, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
HANS GRONAU II (Grunau; 1585 Braniewo – 1626 Gdańsk), złotnik. Zapewne wnuk Hansa Gronaua I oraz syn Simona, zamieszkałego od 1582 w Braniewie. W 1617 wykonał w Gdańsku pracę mistrzowską i otrzymał tutejsze obywatelstwo miejskie. Być może wcześniej był czynny w Braniewie. Fundator rodzinnego epitafium w kościele Najświętszej Marii Panny. Zapewne ojciec gdańskiego złotnika Hansa Gronaua III.
Przypisano mu znak warsztatowy z przedstawieniem ptaka (kruka?) w polu tarczowym (ze względu na występowanie ptaka w herbie rodowym Gronauów). Atrybucja ta pozostaje jednak niepewna, ponieważ wszystkie tak znakowane zabytki pokrywają się czasowo z okresem działalności Hermana Gronaua. Bez wątpienia przedmioty te należą do czołowych realizacji gdańskiego złotnictwa, są to między innymi akwamanilla w kształcie Amora na lwie (Detroit Institute of Arts, nr inw. 1989.66.1A), taca ze stworami morskimi (Wiesbaden, zbiory prywatne), dzban i misa do lawabo (Muzeum Moskiewski Kreml, nr inw. M3-171/1-2). Zachowało się także kilka dzieł sakralnych: kielichy (Borków, Komorsk Wielki, Puck, Stegna, Więcbork, Düsseldorfer Auktionshaus, 18 V 2012, nr 17), monstrancja (Borków), świeczniki ołtarzowe (Nieszawa, Swarzewo).
Zob. też złotnictwo.
