KRUPA-WOJCIECHOWSKA BARBARA, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
BARBARA KRUPA-WOJCIECHOWSKA (12 IV 1930 Warszawa – 15 V 2023 Gdańsk), lekarz, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Wnuczka Adama Krupy (Wisławskiego), członka Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy i Komunistycznej Partii Polski, skazanego na śmierć w procesie moskiewskim polskich działaczy w 1937. Córka Jana (7 V 1904 Warszawa – 19 VI 1966 Gdańsk), absolwenta szkoły zawodowej, przed II wojną światową członka zarządu Związku Związków Zawodowych, od 1943 członka Polskiej Partii Robotniczej (PPR), od 1945 w Kwidzynie przewodniczącego powiatowej Rady Związków Zawodowych, od 1946 do 1948 I sekretarza Komitetu Powiatowego PPR, od 1946 członka prezydium Powiatowej Rady Narodowej, od 1948 sekretarza, w 1954 instruktora Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w Gdańsku. Matka Stanisława (1 XI 1905 Warszawa – 24 X 1962 Gdańsk) była w Kwidzynie przewodniczącą Ligi Kobiet, członkinią PZPR, w 1949 zasiadała w Miejskiej Radzie Narodowej, od lutego do września tego roku była burmistrzem.
Ukończyła w czasie II wojny światowej warszawską prywatną szkołę powszechną Roszkowej i Popielewskiej. Po powstaniu warszawskim wywieziona z matką na roboty do Niemiec, pracowała w Turyngii, w cukrowni w Oldisleben i w narzędziowni zakładów produkujących V-2 w Nordhausen. Od 1945 mieszkała z rodziną w Kwidzynie, gdzie ukończyła szkołę średnią.
W latach 1945–1954 studiowała na Wydziale Lekarskim AMG, od 1953 zastępca asystenta w Klinice Chorób Wewnętrznych kierowanej przez prof. Jakuba Pensona, od 1954 pracownik uczelni. Od 1958 specjalistka chorób wewnętrznych I stopnia, od 1964 II stopnia, w roku 1973 uzyskała podspecjalizację z nefrologii. W 1960 przebywała na stażu naukowym w Instytucie Chorób Układu Krążenia w Pradze w grupie nadciśnienia tętniczego.
Od 1963 doktor nauk medycznych (na podstawie pracy Ostra martwica rdzenia nerek), od 1964 pracowała na etacie adiunkta, od 1969 doktor habilitowany, od 1970 na etacie docenta, od 1978 profesor tytularny, od 14 XII 1989 profesor zwyczajny. Od listopada 1970 do 1981 dyrektor Instytutu Chorób Wewnętrznych oraz w latach 1970–2000 (do czasu przejścia na emeryturę) kierownik II Kliniki Chorób Wewnętrznych Instytutu Chorób Wewnętrznych. W latach 1983–1990 rektor AMG (pierwsza kadencja z nominacji, dwukrotnie w wyniku wolnych wyborów, druga w Polsce kobieta-rektor). Od 2000 na emeryturze.
Stworzyła szkołę kliniczną nadciśnienia tętniczego i diabetologii; zainicjowała badania prewencji nadciśnienia tętniczego w regionie gdańskim, następnie w Polsce. Autorka wielu publikacji naukowych, współorganizatorka Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (jego prezes (przez dwie kadencje) w latach 1990–1994), następnie jego członek honorowy. Członkini Międzynarodowego i Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (ESH), które w 2000 nadało jej tytuł europejskiego specjalisty nadciśnienia tętniczego. W 2016 otrzymała doktorat honorowy Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
Od 1948 członkini PPR i PZPR. Jako studentka I roku została przewodniczącą Zarządu Uczelnianego Związku Studentów Polskich. W 1951 była delegatką młodzieży akademickiej Wybrzeża na III Zlot Młodych Bojowników o Pokój w Berlinie. W 1958-1962 sekretarz Komitetu Uczelnianego PZPR AMG, członek Wojewódzkiej Komisji Kontroli KW PZPR, od 1960 członek KW PZPR w Gdańsku. W latach 1964-1971 i 1986-1990 członek Komitetu Centralnego PZPR, w 1982-1986 Centralnej Komisji Kontroli KC PZPR. W 1973 została przewodniczącą Wojewódzkiej Rady Kobiet Frontu Jedności Narodu.
Odznaczona między innymi Krzyżem Oficerskim i Komandorskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II Klasy (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Medalem 30-lecia (1975) i 50-lecia (1995) Akademii Medycznej w Gdańsku, medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975), odznaką honorowa PCK (1975), odznakami „Za szczególne zasługi dla rozwoju województwa bydgoskiego” (1984), „Za zasługi dla miasta Bydgoszczy” (1984), „Za zasługi dla województwa elbląskiego” (1985), otrzymała tytuły Zasłużony Nauczyciel PRL (1978) i Zasłużony Lekarz PRL (1987). Autorka wspomnień Polityka i medycyna (Gdańsk 2004). Żona Stefana Wojciechowskiego (27 IX 1929 – 27 IV 1988), doc. dr inż. Politechniki Gdańskiej, matka Katarzyny (ur. 1971).
