DRZEŻDŻON JAN, prozaik, poeta
| < Poprzednie | Następne > |
JAN DRZEŻDŻON (16 V 1937 Domatowo k. Pucka – 22 VIII 1992 Gdańsk), prozaik i poeta piszący w jęz. pol. i kaszubskim, historyk literatury kaszubskiej. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Wejherowie i w 1956 polonistyki w q WSP. Podczas studiów pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych na Kaszubach; od 1970 dr. W 1971–76 pracował w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku; 1973–74 w Ontario (Kanada) stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej. Od 1976 adiunkt w Inst. Filologii Polskiej q UG i czł. ZLP. Autor m.in. prac nauk.: Wędrówki Remusowe po Kaszubach (1971), Piętno Smętka. Z problemów kaszubskiej literatury regionalnej lat 1920–1939 (1973), Współczesna literatura kaszubska 1945–1980 (1986). Autor powieści: Oczy diabła (1976), Leśna Dąbrowa (1977), Okrucieństwo czasu (1977), Tajemnica bursztynowej szkatułki (1977), Wieczność i miłość (1977), Rozkosze miłości (1981), Karamoro (1983), Miasto automatów (1984), Twarz Boga (1984), Złoty pałacyk (1990), Na niwach (1991), Czerwony dwór (1992), Twarz Smętka (1993). Autor zbiorów opowiadań (W niedzielni wieczór, 1974; Upiory, 1975; Dzwónnik, 1979; Twarz lodowca, 1986), tomów poetyckich (Sklaniane pôcorë, 1974; Przëszlë do mie, 1995) oraz utworów dla dzieci (Kraina Pantaloników, 1978, 1985; Poszukiwania, 1980, 1986; Wśród ludzi, 1981, 1988).
