NADOLNA KRYSTYNA, lekkoatletka, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
KRYSTYNA NADOLNA (–Kniberg) (ur. 23 XII 1949 Grabowiec koło Świecia nad Wisłą), lekkoatletka (dyskobolka i kulomiotka), olimpijka, trenerka, nauczycielka. Karierę sportową rozpoczęła w 1963 od uprawiania wieloboju w klubie szkolnym w Nowem nad Wisłą. Zawodniczka Nadwiślanina Chełmno (1966–1967), Floty Gdynia (1968), Spójni Gdańsk (1969–1972, 1974–1978), MKS AZS Warszawa (1973) oraz AZS Gdańsk (1978–1983).
W 1969 jej najlepszy wynik w rzucie dyskiem wynosił 41,20 m, a rok później 50,80 m (w tym roku wynikiem 49,50 m wygrała miting z okazji 25-lecia Lechii Gdańsk). W latach 1971–1972 pięciokrotnie poprawiała rekord Polski: 56,14 m (30 VII 1971 Bratysława), 56,20 m (17 VIII 1971 Piatigorsk, Rosja), 56,74 m (23 IV 1972 Gdańsk), 58,50 m (14 V 1972 Tirrena, Włochy), 58,54 m (28 VI 1972 Warszawa). 28 V 1977, podczas zawodów w Sopocie, osiągnęła swój najlepszy wynik w tej konkurencji: 60,02 m, który do 2015 był rekordem Wybrzeża. Najlepszy rezultat w pchnięciu kulą, 15,50 m, osiągnęła 30 IV 1975 również podczas zawodów w Sopocie. Także ten wynik był przez długi czas rekordem Wybrzeża. Mistrzyni Polski w rzucie dyskiem w 1971, 1972, 1973 i 1977, wicemistrzyni w 1975 i 1976. W 1977 i 1978 zdobyła tytuł mistrzyni Wybrzeża w tej konkurencji (60,02 m i 57,06 m).
W 1972 była uczestniczką Igrzysk Olimpijskich w Monachium. W eliminacjach do konkursu rzutu dyskiem osiągnęła rezultat 50,52 m (przy minimum 55 m), zajęła piętnaste miejsce (na siedemnaście startujących) i odpadła z konkursu. W tej samej konkurencji w 1973 na Uniwersjadzie w Moskwie zajęła szóstą pozycję (55,44 m). Jako reprezentantka Polski dwukrotnie brała udział w zawodach o Puchar Europy. W 1973 w zawodach półfinałowych (4 sierpnia, Warszawa) była trzecia (51,50 m, zespół polski nie awansował do finałów). W 1977 w półfinale (16 lipca, Stuttgart) była czwarta (55,70 m), a w finale (13–14 sierpnia, Helsinki) szósta (54,64 m, zespół polski uplasował się na piątym miejscu).
W czerwcu 1975 zajęła drugie miejsce w Memoriale im. Józefa Żylewicza (53,86 m), w 1977 odniosła w nim zwycięstwo (59,36 m). W 1976 była trzecia w Memoriale im. Janusza Kusocińskiego (57,16 m). W latach 1971–1977 wystąpiła w 20 meczach reprezentacji Polski (debiutowała 13 VI 1971 w spotkaniu Polska – Bułgaria, zajmując drugie miejsce w konkursie rzutu dyskiem), w 21 startach odniosła pięć indywidualnych zwycięstw.
Od 1980 startowała mniej intensywnie, a jej występy miały niekiedy charakter rekreacyjny, mimo to w 1980 uzyskała najlepszy wynik w rzucie dyskiem na Wybrzeżu (51,54 m), a w 1983 z wynikiem 45,42 m zajęła drugie miejsce w klasyfikacji najlepszych dyskobolek Wybrzeża.
Od 1969 była studentką Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku. Po zakończeniu kariery sportowej pracowała w Zakładzie Lekkiej Atletyki tej uczelni; doktor nauk wychowania fizycznego. Trenowała miotaczy AZS Gdańsk. Następnie wyjechała do męża, Gustava Kniberga, do Szwecji, gdzie prowadziła zajęcia sportowe z dziećmi. W 1992 na Mistrzostwach Europy Weteranów w Kristiansand w Norwegii wygrała w rzucie dyskiem (kategoria W40: 41,60 m) i była druga w pchnięciu kulą. Rekordzistka Szwecji weteranek w rzucie dyskiem (K40; 47,18 m). Po sześciu latach wraz z mężem wróciła do Polski, zamieszkała w Sominach pod Bytowem, pracowała jako nauczycielka wychowania fizycznego w szkole w Studzienicach.
