FALOWCE
| < Poprzednie | Następne > |
FALOWCE, budynki mieszkalne, bryłą i układem balkonów przypominające falę (stąd popularna nazwa). Wznoszone jako przejściowe rozwiązanie trudności mieszkaniowych w różnych krajach Europy: Włoszech, Austrii i na przełomie lat 60. i 70. XX wieku w Polsce. Charakteryzują się wejściem do mieszkań z galerii łączących kolejne klatki schodowe; w każdej klatce schodowej jest winda osobowa, w co czwartej – towarowa.
W Gdańsku wzniesiono - według projektu (pierwszy z 1964) opracowanego w zespole Tadeusza Różańskiego przez Danutę Olędzką, Tadeusza Kempskiego i Janusza Morka - falowiec w Nowym Porcie (ul. Wyzwolenia, 1978) i siedem na Przymorzu: dwa przy ul. Piastowskiej 99 i 100 według projektu Danuty Olędzkiej (początek budowy: 1966, długość 198,6 m, 1.500 mieszkańców), przy ul. Jagiellońskiej (1972, długość około 800 m, 1376 mieszkań, około 5000 mieszkańców), przy ul. Obrońców Wybrzeża (1970–1973, długość około 850 m – planowany jako krótszy, cztery segmenty po cztery klatki schodowe, 1790 mieszkań, ponad 6000 mieszkańców, oddawany do użytku segmentami; najdłuższy w Gdańsku (w Polsce dłuższy jest tylko tzw. Przyczółek Grochowski w Warszawie, 1500 m), przy ul. Kołobrzeskiej 42 (1973–1975), dwa przy ul. Rzeczypospolitej 1 i 7 (1973–1975; łącznie w trzech ostatnich falowcach 1520 lokali).
Falowiec w Nowym Porcie ma 12 kondygnacji, pozostałe mają wysokość 31 m i 11 kondygnacji (parter i 10 pięter, nad każdą klatką nadbudówki).
