WULZAK NIKOLAUS, kanonik
| < Poprzednie | Następne > |
NIKOLAUS WULZAK (około 1360 Gdańsk – 15 IX 1429 Elbląg), kanonik i oficjał warmiński, pleban elbląski. Syn Johanna, po którego śmierci otrzymał należne mu w wyniku podziału majątku pieniądze. Miał święcenia kapłańskie. 22 XII 1379 był najpewniej proboszczem kościoła parafialnego w Wozławkach (Wuslack) na Warmii, od której to miejscowości zapewne używał później nazwiska. Jeśli taka identyfikacja jest słuszna, to byłby również spokrewniony z Nikolausem Grotkauem, prepozytem kapituły kolegiackiej w Dobrym Mieście (w źródle określony został bowiem jako jego nepos). Podjął studia na uniwersytecie w Pradze, w 1381 (jako Nicolaus Wollsak de Danczk) określony został bakałarzem sztuk. Jako magister sztuk wyzwolonych w 1385 zapisał się na wydział prawa tamtejszej uczelni, w 1395 uzyskał bakalaureat praw.
Przebywając w Pradze, był członkiem uniwersyteckiego kolegium przy kościele św. Mikołaja. W tamtejszej świątyni posiadał również ołtarz św. Krzyża. W 1395 był także jednym ze współautorów pisma kierowanego do Stolicy Apostolskiej w sprawie kanonizacji Doroty z Mątów. Karierę uniwersytecką w Pradze kontynuował do 1400, będąc również wykładowcą. Przyjmuje się, że członkiem warmińskiej kapituły katedralnej mógł być już w 1395, gdy współredagował wspomniany list dotyczący Doroty. Z całą pewnością z godnością tą zaczął pojawiać się od 1400, kiedy z Pragi powrócił do Prus. W źródłach niekiedy występował jako Nikolaus de Sonnenfeld, co związane było z posiadanymi przez niego dobrami w tej miejscowości (dzisiejsze Wesołowo koło Braniewa).
Od 1400 był proboszczem kościoła parafialnego św. Mikołaja w Elblągu, w 1405 poświadczony został jako oficjał warmiński. W kolejnych latach rezydował głównie w Elblągu. Proboszczem był tu jeszcze w 1414 choć niewykluczone, że również w 1421, w 1425 (choć według części badaczy, nieprzytaczających jednak żadnego źródła, plebanem miał być już wówczas Michael Lange), a może nawet i w roku swojej śmierci. Inicjował remonty i rozbudowy kościoła elbląskiego, dbał o jego wyposażenie w dzieła sztuki. Zresztą na jego rzecz przekazał zapisem testamentowym znaczne kwoty, a także kosztowne rzeczy (krzyże, ornaty). Utworzył w nim bibliotekę, której ofiarował swój księgozbiór. Był dobroczyńcą klasztorów w Pelplinie i Darłowie oraz kolegiaty w Dobrym Mieście, która jego nabożeństwo rocznicowe obchodziła 14 sierpnia. W księdze zmarłych klasztoru w Pelplinie jego zgon odnotowano pod datą 15 września.
