DRZEŻDŻON JAN (16 V 1937 Domatowo k. Pucka – 22 VIII 1992 Gdańsk), prozaik i poeta piszący w jęz. pol. i kaszubskim, historyk literatury kaszubskiej. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Wejherowie i w 1956 polonistyki w q WSP. Podczas studiów pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych na Kaszubach; od 1970 dr. W 1971–76 pracował w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku; 1973–74 w Ontario (Kanada) stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej. Od 1976 adiunkt w Inst. Filologii Polskiej q UG i czł. ZLP. Autor m.in. prac nauk.: Wędrówki Remusowe po Kaszubach (1971), Piętno Smętka. Z problemów kaszubskiej literatury regionalnej lat 1920–1939 (1973), Współczesna literatura kaszubska 1945–1980 (1986). Autor powieści:
Oczy diabła (1976),
Leśna Dąbrowa (1977),
Okrucieństwo czasu (1977),
Tajemnica bursztynowej szkatułki (1977),
Wieczność i miłość (1977),
Rozkosze miłości (1981),
Karamoro (1983),
Miasto automatów (1984),
Twarz Boga (1984),
Złoty pałacyk (1990),
Na niwach (1991),
Czerwony dwór (1992),
Twarz Smętka (1993). Autor zbiorów opowiadań (
W niedzielni wieczór, 1974;
Upiory, 1975;
Dzwónnik, 1979;
Twarz lodowca, 1986), tomów poetyckich (
Sklaniane pôcorë, 1974;
Przëszlë do mie, 1995) oraz utworów dla dzieci (
Kraina Pantaloników, 1978, 1985;
Poszukiwania, 1980, 1986;
Wśród ludzi, 1981, 1988).
MD