CŁO PALOWE
| < Poprzednie | Następne > |
CŁO PALOWE, rodzaj opłat celnych. Nakładane co najmniej od 1341 (w tym roku wielki mistrz krzyżacki wydał na to zgodę, nie można wykluczać, że zatwierdził tym samym wcześniejszy przywilej) na statki wchodzące do portu gdańskiego i z niego wychodzące oraz na towary wywożone i przywożone drogą wodną. Zależało od aktualnej ceny i wartości, ustalanej na podstawie specyfikacji (listy) ładunku znajdującego się na statku, którą to listę kapitan przypływającej jednostki musiał zgłosić przed wejściem do portu wewnętrznego (na Motławie) lub przed rozładunkiem na redzie. W oparciu o zweryfikowaną przez miejskiego urzędnika listę rewidenci z Wisłoujścia dokonywali przeglądu statku, towary niewpisane na listę ulegały konfiskacie na rzecz miasta. Podobnie postępowano przy wyjściu statku z portu. Od 1585 połowę dochodów z cła palowego otrzymywał skarb królewski. Zwolnione były od niego towary na użytek dworu królewskiego, amunicja i uzbrojenie dla wojsk polskich.
Płacono je w Ratuszu Głównego Miasta do urzędu Komory Palowej. Prowadzono specjalne księgi cła palowego, w których zapisywano imię i nazwisko kapitana, nazwę statku, datę zgłoszenia, rodzaj i ilość przewożonego towaru, wysokość opłat. Dochody z cła palowego przeznaczano między innymi na konserwację i rozbudowę urządzeń portowych.
