BLECHACZ BERNADETTA, lekkoatletka, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
BERNADETTA BLECHACZ (ur. 30 VII 1955 Kcynia), lekkoatletka, oszczepniczka, olimpijka. W 1974 ukończyła Technikum Ogrodnicze w Pruszczu Gdańskim jako technik ogrodnik. Absolwentka gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego. W czasach szkolnych w 1967 na zawodach juniorów Ludowych Zespołów Sportowych (LZS) w Małym Mądromierzu w rzucie oszczepem uzyskała 26 m, na zawodach w Brodnicy – 29 m. W latach 1967–1969 zawodniczka Tucholanki Tuchola, 1969–1975 Neptuna Pruszcz Gdański, 1976–1984 Lechii Gdańsk. Trenowała pod kierunkiem Hieronima Głogowskiego (1934–2021) byłego reprezentanta Polski w rzucie oszczepem.
3 VI 1971 w Gdańsku podczas Wojewódzkiej Spartakiady Młodzieży zwyciężyła w rzucie oszczepem (42,68 m), zajęła też II miejsce w tej konkurencji na lipcowej II Centralnej Spartakiadzie Młodzieży w Katowicach (45,32 m). 29 V 1972 w Malborku w kategorii młodziczek wygrała wojewódzkie mistrzostwa lekkoatletyczne LZS (37,42 m). W sierpniu 1972 w Warszawie na Mistrzostwach Polski juniorów zdobyła brązowy medal (37,84 m).
W barwach Neptuna do 1973 poprawiła rekord życiowy do 43 m, 29 IX 1974 w Bydgoszczy ustanowiła rekord Wybrzeża juniorów (55,04 m), pobity dopiero w 1999. W czerwcu 1975 zajęła II miejsce w Memoriale im. Józefa Żylewicza (53,94 m) oraz takie samo miejsce w Memoriale im. Janusza Kusocińskiego (59,50 m – ówczesny rekord życiowy), co uznano za wielką niespodziankę. W związku z tym została dopuszczona poza konkursem do finałów Mistrzostw Polski, na których uzyskała lepszy wynik niż zwyciężczyni.
W grudniu 1975 (za namową Hieronima Głogowskiego) złożyła akces do Lechii. Nie otrzymawszy zgody Neptuna, w sierpniu 1976 jako niestowarzyszona wygrała w Sopocie IV Memoriał im. Józefa Żylewicza (55,18 m). Sukces powtarzała na tym memoriale w czerwcu 1977 i w sierpniu 1978 (61,20 m, po raz pierwszy przekraczając granicę 60 m i bijąc ówczesny rekord Wybrzeża).
Mistrzyni Polski w rzucie oszczepem w 1977 (59,14 m), 1978 (59,60 m), 1979 (62,76 m – rekord życiowy, już nie pobity, a także rekord Wybrzeża, który przetrwał do 1998), 1980 (55,46 m), 1981 (60,72 m). W 1983 zdobyła tytuł wicemistrzowski (54,58 m). Rekord z 1979 dał jej XII miejsce wśród oszczepniczek w światowych rankingach.
Należała do kadry olimpijskiej już przed Igrzyskami Olimpijskimi (IO) w Montrealu w 1976, na które jednak nie pojechała. Uczestniczka IO w Moskwie w 1980. 24 VII 1980 w eliminacjach (dwie grupy po jedenaście zawodniczek) osiągnęła wynik 59,90 m (w pierwszym rzucie, pozostałe: 55,92 m i 50,26 m), zajmując VI miejsce i mimo niewypełnienia minimum kwalifikacyjnego (60,00 m) dostała się do finału. 25 lipca w finale (startowało dwanaście zawodniczek) ostatnim rzutem na odległość 61,46 m (pozostałe rzuty: 57,94 m i 52,84 m) wywalczyła IX miejsce (mistrzyni olimpijska uzyskała wynik 68,40 m).
Uczestniczka XII Mistrzostw Europy w Pradze w 1978. 1 września w eliminacjach zajęła IX miejsce rzutem na odległość 57,78 m, tego samego dnia w finale zajęła VIII miejsce (na dwanaście startujących zawodniczek), osiągając już w pierwszym rzucie swoją najlepszą odległość 60,14 m (zwyciężczyni: 69,16 m).
W latach 1976–1983 wystąpiła dziewiętnaście razy w reprezentacji Polski (trzy indywidualne zwycięstwa). W reprezentacji Polski trzykrotnie startowała w Pucharze Europy. W 1977 w półfinale (16 lipca, Stuttgart) była czwarta (52,68 m), w finale (13–14 sierpnia, Helsinki) siódma (55,46 m, zespół polski na V miejscu). W 1979 w półfinale (1 lipca, Sittard) była druga (60,28 m), w finale (4–5 sierpnia, Turyn) była piąta (62,06 m – ustanowiła swój nowy rekord życiowy, zespół polski na VII miejscu). W 1981 w półfinale (5 lipca, Frankfurt nad Menem) była trzecia (57,36 m), w finale B (2 sierpnia, Pescara) wygrała swoją konkurencję (61,90 m), w finale A (15 sierpnia, Zagrzeb) już nie startowała. W 1977 występowała na Uniwersjadzie w Sofii, 19 sierpnia w eliminacjach wynikiem 54,28 m (minimum kwalifikacyjne: 51,00 m) zajęła IV miejsce, bez sukcesu walczyła w finale.
Na zawodach lokalnych startowała także w innych dyscyplinach, między innymi 7 VI 1981 wygrała miting w Sopocie w pchnięciu kulą (13,10 m) i rzucie dyskiem (41,86 m), 29 V 1983 podczas zawodów o mistrzostwo I ligi wygrała w Sopocie w pchnięciu kulą (13,38 m – drugi wynik tego roku zawodniczek Wybrzeża). Pod koniec kariery borykała się z licznymi kontuzjami. W lipcu 1983 wygrała miting w Sopocie w oszczepie wynikiem 53,92 m, najlepszy jej wynik w tym roku wynosił 55,06 m. W 1984 zakończyła karierę wyczynową.
W plebiscycie Zarządu Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki i „Wieczoru Wybrzeża” na najlepszego lekkoatletę Wybrzeża za rok 1978 uplasowała się na trzeciej pozycji, w plebiscycie „Wieczoru Wybrzeża” na najlepszego gdańskiego sportowca za rok 1979 zajęła drugie miejsce. W 1979 dziewiąta w rankingu prestiżowego magazynu lekkoatletycznego „Track and Field News”.
Po zakończeniu kariery sportowej była nauczycielką wychowania fizycznego w gdańskich szkołach podstawowych (między innymi w Szkole Podstawowej nr 5), uzyskała licencję sędziego głównego Polskiego Związku Lekkiej Atletyki w rzutach (między innymi sędzia Czwartków Lekkoatletycznych organizowanych przez Lechię Gdańsk, Memoriału Józefa Żylewicza, Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły, Memoriału Władysława Murawskiego w Sztumie i innych). Działaczka sportowa, propagatorka (i uczestniczka) biegów na przełaj, sędzia w szlachetnych imprezach (na przykład 7 VI 2014 podczas próby bicia rekordu Guinnessa na Targu Węglowym w robieniu pompek w ramach wsparcia Fundacji z Pompą – Pomóż Dzieciom z Białaczką), często zapraszana jako gość honorowy na różne imprezy sportowe w Gdańsku i w województwie pomorskim, między innymi do ceremonii zapalania znicza na Biegu Mazurka Dąbrowskiego w Będominie.
