MIGURSKI ADRIAN, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich
| < Poprzednie | Następne > |
ADRIAN MIGURSKI (26 XI 1896 Stambuł – 10 III 1965 Gdańsk), inżynier elektryk, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Syn budowniczego i dyrektora linii kolejowej w Egipcie Karola (1863–1929) i Wandy z domu Konarzewskiej (1868–1940). Brat Witolda (1899 – 1983 Nicea, pochowany na cmentarzu Caucade wraz z rodzicami, żoną i synem).
Maturę uzyskał w Lycée Hoche w Wersalu. W 1915 absolwent Instytutu Elektrotechniki w Paryżu (inżynier elektryk) i Wydziału Technicznego Szkoły Przygotowania Morskiego w Paryżu. Od 20 VIII do 15 XII 1915 pracował jako inżynier pomocnik w Zarządzie Warsztatów Marynarki (oddział elektryczny) przy Kanale Sueskim, następnie jako szef sekcji elektrotechnicznej Towarzystwa Kairskiego Kolei Elektrycznej w Heliopolis. Do 1919 służył w stopniu oficera w Marynarce Wojennej Republiki Francji. Od 20 IX do 31 XII 1919 nauczyciel języka francuskiego w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. Od stycznia do marca 1920 pracował w Cegielni Mechanicznej i Elektrowni w Falenicy pod Warszawą. W czasie wojny polsko-rosyjskiej służył w batalionie saperów. Od 15 I 1921 był referentem w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1922–1923 – urzędnikiem Referatu Elektrycznego w kierownictwie Marynarki Wojennej, w Dowództwie Floty Polskiej Marynarki Wojennej był instruktorem technicznym dywizjonu torpedowców, w styczniu 1923 został kierownikiem kursów elektrotechniki w Modlinie. W 1924 absolwent kursu rocznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, w stopniu porucznika marynarki przeniesiony na własną prośbę (ze względu na chorobę ojca w Egipcie) do rezerwy.
W latach 1924–1934 pracował w dyrekcji kolei w Egipcie, był też przedstawicielem zakładów Diesla we Francji i kolei w Belgii. Mieszkając w Warszawie (we własnej willi w Międzylesiu), w latach 1935–1938 pracował w Zakładach Elektrotechnicznych Rohn-Zieliński S.A. w Żychlinie, następnie do wybuchu II wojny światowej był właścicielem założonego przez siebie w 1938 zakładu Inżynieria Morska, konstruktorem i producentem maszyn sterowych, wind kotwicznych, telegrafów, wind trałowych do trałowców i wind kotwicznych do okrętów podwodnych oraz kontrtorpedowców.
W wojnie obronnej w 1939 był we Flotylli Pińskiej kierownikiem taboru samochodowego, walczył w bitwie pod Kockiem. Od października 1939 przebywał w oflagach Arnswalde II B i Schubin XXI B, zwolniony ze względu na gruźlicę w marcu 1940. Po powrocie do Warszawy był wicedyrektorem Fabryki Aparatów Elektrycznych K. Szpotański Spółka Akcyjna w Międzylesiu. Od 1 X 1941 w konspiracyjnej organizacji (ps. Prus) Marynarki Wojennej o kryptonimie „Alfa”, otrzymał przydział do grupy technicznej. Od 7 XII 1942, mimo kłopotów ze zdrowiem, kierownik działu łączności oraz szef łączności „Alfy”, jednocześnie kierownik działu elektrycznego w grupie technicznej. Prowadził także, częściowo w swojej willi w Międzylesiu, zajęcia kursowe (astronomia, nawigacja, broń i okręty podwodne, szyfry, regulamin służby okrętowej, hydrografia, historia wojen morskich). 11 XI 1943 mianowany kapitanem marynarki w korpusie technicznym. Uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
W Gdańsku od sierpnia 1945. Do 1947 był zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w latach 1948–1949 zastępcą dyrektora Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Aresztowany w sierpniu 1951 i więziony we Wronkach do stycznia 1952 w związku z procesem generała Stanisława Tatara, pułkownika Mariana Utnika i pułkownika Stanisława Nowickiego. Oskarżony był o działalność szpiegowską: przekazywanie informacji dotyczących Stoczni Gdańskiej konsulowi francuskiemu. W latach 1964–1965 był pierwszym przewodniczącym Komisji Elektrotechniki Okrętowej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego.
Odznaczony między innymi Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943). Był dwukrotni żonaty, po raz pierwszy z Iwoną z domu Goniffes, ponownie z Jadwigą Stanisławą (6 II 1893 Piaski (Oszkowice) pow. Łowicz – 25 VIII 1982 Gdańsk), żołnierzem AK (pseudonim „Ewa”), córką Władysława Piotra Magnuskiego (1 VIII 1855 Zgierz – 22 II 1893 Warszawa) i Stanisławy Konstancji z domu Sawickiej (18 XI 1873 Nieszawa – 18 I 1970 Warszawa).
Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko.
