KALENDARZE
| < Poprzednie | Następne > |
KALENDARZE (prognostyki, almanachy), rodzaj wydawnictwa drukowanego w formie książkowej, zawierającego tabele miesięczne z dodatkowymi informacjami. Pierwszy zachowany egzemplarz gdański Prognosticum oder Practica… sporządził na 1577 rok Wilhelm Misocacus. W XVII i XVIII wieku Gdańsk stał się jednym z głównych ośrodków wydawania kalendarzy niemieckojęzycznych ( Christian Gottfried Ewerbeck). W okresie nowożytnym ich wydawanie było bardzo dochodowe, dlatego dla jednego roku drukowano w każdej oficynie po kilka tytułów. Sporządzaniem ich zajmowali się głównie profesorowie matematyki, fizyki i astronomii Gimnazjum Akademickiego. Wśród redaktorów byli między innymi Peter Krüger, Friedrich Büthner, Heinrich Kühn, Johann Adam Kulmus. W latach 1698–1810 w Gdańsku wychodziła najdłuższa w nowożytnej Polsce seria kalendarzy: Neuer und alter Kunst- und Tugend-Calender, zapoczątkowana przez Paula Patera.
Kalendarze gdańskie miały tradycyjny układ: strona tytułowa, dedykacja, wstęp, kalendarium właściwe, prognostyk, dodatek literacki, spis jarmarków w Polsce i Europie oraz gdańskich kursów pocztowych ( Gottfried Hartmann, Johann Gottlieb Bartoldi, Thomas Johannes Schreiber). W kalendarium często zamieszczano porady gospodarcze i zdrowotne, w części prognostykarskiej przepowiadano pogodę na dany rok, zagrażające choroby oraz ważne wydarzenia polityczne i społeczne. Dodatek literacki stanowiły artykuły popularnonaukowe, umoralniające oraz ciekawostki, często o charakterze egzotycznym.
W XVIII wieku kalendarze gdańskie jako jedne z pierwszych w Polsce zrezygnowały z astrologicznych, nienaukowych przepowiedni, w zamian starano się upowszechniać na ich łamach wiedzę zgodną z oświeceniowymi standardami. Na przełomie XVIII/XIX wieku popularność kalendarzy gdańskich spadła, w okresie późniejszym drukowano w Gdańsku głównie kalendarze religijne.
Od 1970 wydawany był Kalendarz gdański, budową zbliżony do terminarza, zawierający artykuły autorów związanych z Pomorzem.
