FELDEN WILHELM, generał
| < Poprzednie | Następne > |
WILHELM GOTTFRIED ERDMANN von FELDEN (12 X 1788 Berlin - 13 VI 1864 Gdańsk), pruski generał-porucznik. Syn kapitana sztabowego pułku piechoty „von Möllendorffa“ Gottfrieda Erdmanna (1764–1803) i Johanny Dorothei Friederike z domu Lachmann (ur. 1761). Ukończył Szkołę Kadetów w Berlinie i 12 IV 1806 jako kapral podchorąży został wcielony do 26. Staropruskiego Pułku Piechoty. W 1806 walczył z wojskami napoleońskimi pod Jeną (14 października) i Waren (Müritz, 1 listopada). Po kapitulacji korpusu feldmarszałka Blüchera w bitwie pod Lubeką (6 listopada), ranny dostał się do niewoli.
W 1807 wstąpił do 3. Nowomarchijskiego Batalionu Rezerwowego, a 20 VIII 1808 został chorążym w 8. Przybocznym Pułku Grenadierów im. Króla Fryderyka Wilhelma III (1. Brandenburskim). W sierpniu 1809 awansował do stopnia podporucznika, w 1812 wziął udział w pruskiej wyprawie na Moskwę. Mimo odniesionej w bitwie pod Eckau (Ekawa, obecnie Łotwa) rany walczył dalej pod Tomoszną i Ruhenthal (Rundāle, Łotwa). Po kampanii w lutym 1813 wstąpił do ochotniczej kompanii strzelców w Berlinie, 8 grudnia tego roku został przeniesiony do sztabu generalnego. Brał udział w szeregu dalszych strać z wojskami napoleońskimi: na przejściu przez Łabę pod Wartenburgiem (Saksonia, 3 X 1813), pod Budziszynem (Bautzen; 20 – 21 V 1813), nad Kaczawą (Katzbach, 26 VIII 1813), pod Lipskiem (16–19 X 1813), pod Montmirail (Francja, 11 II 1814), Laon (Francja, 9–10 III 1814), a także w potyczkach pod Zebrzydową (Siegersdorf, 24 V 1813), Königswarthą pod Budziszynem (19 v 1813), Bolesławcem (Buntzlau, 30 VIII 1813), Freyburgiem (Saksonia, 21 –22 X 1813), Méry-sur-Seine (Szampania, 23 II 1814), Compiègne (Pikardia, 15 III 1814) i Sèvres (region Ile-de-France, 2–3 VII 1815). W kampanii 1815 brał ponadto udział w walkach pod Ligny (Walonia, 16 czerwca), pod Waterloo (18 VI 1815), w oblężeniu Avesnes-sur-Helpe (Departament Nord, Francja, 21–22 czerwca) i La Fère koło Laon (25 czerwca).
Wraz z awansem na porucznika został 5 II 1815 przeniesiony do sztabu I. Korpusu Armijnego pod komendę generała von Zietena (1770–1848). Od 14 V 1816 do 25 III 1820 w sztabie generała majora Andreasa Georga Friedricha von Katzlera (1764–1834) w Gdańsku. Tu także awansowany na kapitana i z końcem marca 1822 na majora w 2. Dywizji Piechoty I. Korpusu Armijnego. W 1825 przeniesiony do Sztabu Generalnego Armii Cesarskiej, od 27 VI 1831 do 26 VI 1832 stał na czele sztabu guberni prowincji Nadrenii i Westfalii. 5 IV 1835 powołany na szefa sztabu VII. Korpusu Armijnego, od marca 1839 pułkownik.
W połowie lipca 1847 objął dowództwo 12. Brygady Piechoty w Nysie, dwa miesiące później oddelegowany do sztabu generalnego. Po awansie na generała majora w 1846 wysłany na czele kontyngentu do Krakowa w celu stłumienia tamtejszego powstania. 16 XII 1848 został dowódcą 9. Dywizji Piechoty i jednocześnie 13 I 1849 powierzono mu obowiązki komendanta twierdzy Głogów. Przeszedł na emeryturę 21 III 1850 z uposażeniem generała–porucznika.
Odznaczony między innymi Krzyżem Żelaznym II. klasy (za bitwę pod Lipskiem X 1813) oraz I. klasy (za bitwę pod Waterloo 1815), Orderem Czerwonego Orła II. Klasy z Liśćmi Dębu (za stłumienie powstania krakowskiego 1846) oraz Krzyżem Komturskim Austriacko-Cesarskiego Orderu Leopolda (1847).
27 V 1821 poślubił w Elblągu Karoline Idę (1803–1857), córkę Friedricha Augusta Jebensa. Mieli między innymi córki: Auguste Karoline Erdmuthe (ur. 1823), Karoline Mathilde Erdmuthe (ur. 1825) i Wilhelmine Erdmuthe Louise (ur. 1829), zamężną za Theodora von Stoc, właściciela Tarnowa Podgórnego koło Poznania. Na emeryturze mieszkał w Gdańsku, pochowany został 16 IV 1864 na Cmentarzu Garnizonowym, na którym zachował się wysoki żeliwny krzyż wskazujący miejsce jego spoczynku.
