MORAWIECKI JERZY, oficer, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY MORAWIECKI (4 IV 1910 Berdyczowo, Ukraina – 2 III 1997 Gdańsk), lekarz okulista ze specjalizacją I (1945) i II stopnia (1952), serolog, historyk medycyny, wojskowy w stopniu majora. Syn księgowego Romana i Stanisławy Teodory z domu Wojciechowskiej. W 1924 roku absolwent II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie, w latach 1928–1935 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Jako student drugiego roku podjął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii i Filozofii Medycyny. W 1935 roku został powołany do rocznej służby wojskowej, w 1936 przeniósł się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (UW), a rok później otrzymał tytuł lekarza nauk medycznych. W 1939 obronił na Wydziale Lekarskim UW dysertację doktorską, stopień doktora nauk medycznych nadano mu dopiero po II wojnie światowej, w 1946 roku.
W 1939 przebywał w niewoli niemieckiej, zwolniony w 1940 roku. W latach 1941–1943 był pracownikiem Kliniki Okulistyki UW, 1943–1944 tamtejszego Instytutu Oftalmicznego. W 1945 powrócił do Kliniki Okulistyki UW, pracując jako asystent i starszy asystent. W 1952 roku został powołany do służby wojskowej, pracował jako ordynator Oddziału Okulistycznego Szpitala Wojskowego w Wałczu i Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie. Od 1956 roku doktor habilitowany (Akademia Medyczna w Warszawie). W 1957 roku przeszedł do rezerwy w stopniu majora. Od 1962 roku był pracownikiem Kliniki Chorób Oczu Akademii Medycznej w Gdańsku, od 1973 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1980 roku na emeryturze, naukowo pracował do końca życia.
W swoich badaniach interesował się historią medycyny, immunologią, immunopatologią oraz serologią człowieka. Zajmował się zagadnieniami zołzowego zapalenia oka, precypitacją antygenów i przeciwciał w rogówce żywego oka, resorpcją krwi wynaczynionej do ciała szklistego oka, rozpraszaniem światła przez różne warstwy soczewki oka, reakcjami zachodzących w tkankach oczu w infekcji gruźliczej oraz wpływem przeciwciał anty Rh na krwinki Rh+. Jest uważany za odkrywcę zjawiska precypitacji antygenów i przeciwciał w rogówce żywego oka. Był twórcą hipotezy rozpadu krwinek Rh+ w ciele szklistym oka po dodaniu surowicy anty Rh.
Autor licznych prac naukowych, między innymi: Leczenie zełzowych zapaleń oczu za pomocą nowych środków przeciwalergicznych („Polski Tygodnik Lekarski” 1949, nr 41), Präzipitationserscheinungen in der lebenden Hornhaut bei Antigen-Antikӧrperreaktionen („Opthalmologica” 1956), Immunologia narządu wzroku (Immunologia kliniczna, Warszawa 1974), Teoretyczne podstawy seroterapii krwotoków do ciała szklistego („Klinika Oczna” 1980, nr 5).
Był członkiem honorowym Niemieckiego Towarzystwa Okulistycznego Związku Okulistów NRD i Société Française d’Ophtalmologie, przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Okulistycznego w Gdańsku (1962–1980) i jego członkiem honorowym (od 1980).
Został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1980), Medalem Pamiątkowym XXX-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1978).
