MELZACKI WŁODZIMIERZ, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PPR
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ MELZACKI (23 I 1910 Nikolsk, obecnie Federacja Rosyjska – 18 IX 1980 miejsce śmierci nieznane), komunistyczny działacz polityczny, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Gdańsku. Syn carskiego pułkownika polskiego pochodzenia Lucjana Melzackiego i Rosjanki Ireny z domu Kaczniewej. Wychowany w wierze prawosławnej. Po rewolucji bolszewickiej jego ojciec zatrudnił się w administracji (brak bliższych informacji, w swoich życiorysach i ankietach personalnych Melzacki pisał na ten temat bardzo ogólnikowo). Ukończył pięć klas szkoły powszechnej, nie zdobył zawodu.
Od 1923 w Polsce, zamieszkał z rodzicami w Brześciu Kujawskim. Początkowo pracował w miejscowej cukrowni, w 1934 zatrudnił się w Fabryce Celulozy we Włocławku. W latach 30. XX wieku wstąpił do Komunistycznej Partii Polski; był kilkakrotnie aresztowany za nielegalną działalność komunistyczną. W 1939 służył jako strzelec w 144. Pułku Piechoty, brał udział w walkach z Niemcami w okolicach Łowicza. Po rozbiciu pułku prawdopodobnie zdezerterował i wrócił do Włocławka. W 1944 został aresztowany i wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec.
Po powrocie do kraju w 1945 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i skończył dwumiesięczny kurs w Centralnej Szkole Partyjnej w Łodzi. Był sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej we Włocławskiej Fabryce Celulozy. Od 30 czerwca do 23 VIII 1945 pełnił funkcję I sekretarza KW PPR w Gdańsku (zob. też Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Komitet Wojewódzki). W okresie jego urzędowania uformował się skład egzekutywy KW, a cała wojewódzka organizacja partyjna zyskała ponad 2.000 członków. Był najkrócej urzędującym z gdańskich sekretarzy KW PPR (później PZPR), z uwagi na młody wiek w kręgach partyjnych uważano, że nie sprawdził się na tym stanowisku.
Po opuszczeniu Wybrzeża pełnił między innymi funkcje I sekretarza Komitetu Powiatowego PPR w Łomży (1945–1947), starosty powiatowego w Sokółce (1949–1950) i kierownika Wydziału Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku (1951–1954). W 1954 roku został odwołany ze stanowiska i skazany na sześć lat więzienia za malwersacje finansowe i łapownictwo. Dalsze losy nie są znane.
Był żonaty z Czesławą z domu Złoch, doczekał się trójki dzieci (imiona nieznane).
