NAGÓRSKI STANISŁAW FELIKS, ksiądz, działacz społeczny
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW FELIKS NAGÓRSKI (9 VI 1894 Rożental koło Pelplina – 1965 Starogard Gdański), ksiądz, działacz społeczny. W latach 1907–1914 uczeń progimnazjum w Pelplinie i w gimnazjum klasycznym w Chełmnie. W okresie 1915–1919 w wojsku niemieckim. Od jesieni 1919 roku w Seminarium Duchownym w Pelplinie, święcenia kapłańskie przyjął w 1923. W latach 1923–1925 wikary w kościele św. Krzyża, 1925–1927 w kościele św. Mikołaja w Grudziądzu.
W Gdańsku od 1 VIII 1927 jako nauczyciel religii i prefekt w Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej, w roku 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Prezes gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej oraz tzw. patron ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej. W latach 1929–1930 członek Zarządu Macierzy Szkolnej. Kapelan drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego, od 3 III 1935 – kapelan Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek ( harcerstwo). Publicznie głosił konieczność obrony polskości w Gdańsku, pisywał do harcerskiego czasopisma „Zew”.
W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, poszukiwany przez Gestapo, do roku 1945 ukrywał się na Pomorzu. Po 1945 roku pracował w Starogardzie Gdańskim, w parafiach św. Wojciecha i św. Mateusza (1953–1958 w Stężycy Szlacheckiej). W latach 1946–1953 dziekan dekanatu starogardzkiego, w roku 1952 otrzymał tytuł tajnego szambelana papieskiego.
30 III 1958 Gdański Zarząd Wojewódzkiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich przyznał mu dyplom zasłużonego w walce o polskość w byłym II Wolnym Mieście Gdańsku. Pochowany na cmentarzu Nowym pod Krzyżem w Starogardzie Gdańskim.
