SZELIŃSKA JÓZEFINA, dyrektorka Biblioteki Głównej WSP
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEFINA SZELIŃSKA (5 I 1905 Brzeżany – 11 VII 1991 Gdańsk), polonistka, tłumaczka, bibliotekarka. Córka Heleny i adwokata Zygmunta Schrenzela (zmienił nazwisko na Szeliński), prowadzącego kancelarię w Janowie pod Lwowem. W 1924 roku była absolwentką Państwowego Realnego Żeńskiego Gimnazjum im. Królowej Jadwigi we Lwowie. W 1929 roku ukończyła studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tytuł doktora filozofii w zakresie filologii polskiej i historii sztuki (jako przedmiotu pobocznego). Od 1 I 1930 do 30 VIII 1930 pracowała w Państwowym Gimnazjum Męskim w Jarosławiu. W 1932 roku zdobyła uprawnienia do nauczania w szkołach średnich. Od 1 IX 1930 do 1934 roku pracowała w Prywatnym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Drohobyczu oraz w II Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym im. Henryka Sienkiewicza. W 1933 roku poznała mieszkającego w Drohobyczu Brunona Schulza, który, by wziąć z nią ślub, wystąpił z gminy żydowskiej. Do zawarcia małżeństwa nie doszło. Wraz z Schulzem przetłumaczyła z języka niemieckiego Proces Franza Kafki (1936).
30 VIII 1934 roku z powodu redukcji etatu straciła pracę w Drohobyczu i powróciła do Janowa. W październiku 1935 roku przeprowadziła się do Warszawy, gdzie do 1937 pracowała w Głównym Urzędzie Statystycznym jako sekretarka do spraw szkolnictwa. W latach 1938–1939 była nauczycielką w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim w Stryju.
Podczas II wojny światowej ukrywała się w Warszawie. W 1942 roku pracowała jako wychowawczyni w bursach I i II Rady Głównej Opiekuńczej dla wysiedlonych z III Rzeszy do Generalnego Gubernatorstwa oraz w latach 1941–1944 jako nauczycielka tajnego nauczania szkół średnich i powszechnych w Warszawie i między innymi w szkole na Kole. W 1944 roku znalazła schronienie i pracę w Zakładzie Opieki nad Ociemniałymi w Laskach.
W Gdańsku mieszkała od kwietnia 1945 roku. Pracowała jako nauczycielka języka polskiego: w latach 1945–1946 w Liceum Pedagogicznym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Gdańsku-Oliwie ( V Liceum Ogólnokształcące), 1947–1949 w I Państwowym Gimnazjum i Liceum ( I Liceum Ogólnokształcące). W latach 1950–1970 pracowała w Bibliotece Głównej Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1952–1968 była jej kierowniczką, przyczyniając się do rozbudowania tej placówki ze sporym księgozbiorem naukowym, katalogami rzeczowymi i Oddziałem informacji Naukowej. 24 XI 1965 roku zorganizowała w Gdańsku ogólnopolską konferencję bibliotek Wyższych Szkół Pedagogicznych.
Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Z powodu żydowskiego pochodzenia, chroniąc się przed utratą pracy, 8 IV 1968 roku zrezygnowała ze stanowiska kierowniczki. W latach 1970–1973 pracowała w Bibliotece Głównej Uniwersytetu Gdańskiego w Dziale Informacji. Od 1973 roku przebywała na emeryturze.
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
