FABRICIUS VINCENTIUS (7 IX 1612 Hamburg – 11 IV 1667 Warszawa), q syndyk miejski, uczony. Syn Petera, uczeń gim. w Hamburgu, od 1631 studiował w Lipsku, nast. w Lejdzie, gdzie zmienił nazwisko ze Schmidt na zlatynizowane Fabricius. Jego nauk. zainteresowania obejmowały dziedziny od medycyny po prawo. W Lejdzie zyskał sławę świetnego poety. Od 1635 przebywał na dworze książęcym w Tondern w Jutlandii, nast. odwiedził kilkanaście miast europejskich, m.in. Hamburg i Londyn. W Gd. od 4 XI 1644 był syndykiem, 1666 rajcą Głównego Miasta. Piastowane stanowisko i związane z nim ciągłe wyjazdy m.in. do Warszawy i krajów skandynawskich przeszkadzały mu w pracach lit., tylko sporadycznie układał okolicznościowe wiersze. W 1646 wygłosił w q klasztorze cystersów w Oliwie (opublikowaną) mowę powitalną na cześć Ludwiki Marii Gonzagi, która przybyła do Polski z Francji jako narzeczona króla pol. Władysława IV. W 1656 witał w imieniu Rady Miejskiej króla pol. Jana Kazimierza, któremu wręczył klucze do miasta. Autor rozprawy o sejmach pol. De comitiis Polonorum. Jeden z jego utworów (wraz z 7 tekstami innych autorów) został zamieszczony – po dedykacji i wstępie dzieła – w pracy q Jana Heweliusza Selenographia. Protektor wielu młodych gdańszczan, m.in. q Johanna Nixdorffa. Część korespondencji F. oraz okolicznościowe utwory zostały wydane 1685 przez jego syna Friedricha.
PP
