DĄBROWSKI KAZIMIERZ BENEDYKT (Dom- browski) (1659 – 5 IV 1722), opat oliwski. Pochodził z rodziny szlacheckiej z ziemi chełmińskiej herbu Panna Rozczosana, dzięki otrzymanemu stypendium, ustanowionemu przez kanonika warmińskiego Johanna Preucka (1575–1631), przez 2 lata studiował w Rzymie. W 1696–1705 był proboszczem i dziekanem kośc. św. Mikołaja w Grudziądzu. W czasie swojego urzędowania odbudował zniszczoną przez Szwedów podczas potopu (1650–55) kaplicę Działyńskich i odrestaurował kaplicę Kostków. Równocześnie był plebanem w Mokrem pod Grudziądzem i Lichnowach na Żuławach. Piastował urząd kanonika chełmińskiego i włocławskiego. Do kwietnia 1703 pełnił funkcję prałata kantoratu włocławskiego. W 1701 wybrany duchownym (sędzią) trybunału koronnego. 1 V 1703 objął urząd opata oliwskiego. W 1711 był wikariuszem prowincji. W 1713 król pol. August II wysłał go na sejmik generalny prus. w Malborku z poselstwem dotyczącym propozycji i warunków współdziałania stanów prus. m.in. przy odzyskaniu Elbląga. Za jego urzędowania w 1709 w Oliwie i w okolicy grasowała zaraza. W samym opactwie pochłonęła spośród zakonników 9 ofiar, msze i sprawowanie sakramentów odbywały się w kaplicy św. Bernarda w Wielkiej Bramie Wjazdowej (Porta Magna). Odtąd nazwano tę kaplicę Kaplicą Zarazy (Pestkapelle). W 1716 gościł w klasztorze oliwskim króla Augusta II.
MAB
