Dom galeriowy przy ul. św. Trójcy, około 1890
Dom galeriowy przy szpitalu św. Ducha, koniec XIX wieku
DOMY GALERIOWE służyły ubogiej ludności Gd. od ok. XVI w. Budowane zazwyczaj w konstrukcji szkieletowej (niekiedy z masywnymi ścianami szczytowymi i przyziemiem), z zewnętrzną charakterystyczną galerią zapewniającą niezależne wejście do każdego z mieszkań umieszczonych na piętrze. Często usytuowane kalenicą do ulicy, lokalizowane także w głębi parceli lub przy wewnętrznej uliczce. Występowały w wielu obszarach miasta (np. na q Starym Mieście, q Starym Przedmieściu i obrzeżach q Głównego Miasta). Wznoszone były przez pryw. inwestorów, fundacje oraz gminy wyznaniowe. Mieszkania w tego typu domach najczęściej składały się z ogrzewanej izby i sienio-kuchni z paleniskiem. Do pocz. XX w. zachowały się nieliczne; znajdowały się np. na zapleczu ul. Rzeźnickiej (przy wewnętrznym zaułku Kneiphof i Baumanns- hof), na zapleczu ul. Łagiewniki 55, w zaułku w pobliżu ul. Mniszki (Nonnenhof 4). Dom galeriowy przy ul. św. Trójcy (q kośc. i klasztor franciszkanów św. Trójcy) był do niedawna jedynym częściowo zachowanym obiektem tego typu; 1990 niekorzystnie odnowiony, znacznie stracił na autentyczności.
EBSZ
