DĄBROWSKI FRANCISZEK, obrońca Westerplatte w 1939, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK DĄBROWSKI (17 IV 1904 Budapeszt – 24 IV 1962 Kraków), zastępca dowódcy polskiej placówki na Westerplatte. Uczęszczał do gimnazjum w Wiedniu i Emaus. W roku 1928 ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie, służył w jednostkach w Bielsku, Biedrusku i Kaliszu. W grudniu 1937 roku przydzielony jako kapitan do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Zajmował się szkoleniem żołnierzy i przygotowywaniem do obrony. Według niektórych relacji to on, po załamaniu nerwowym mjr. Henryka Sucharskiego, od 3 IX 1939 roku był faktycznym dowódcą obrony placówki. Po kapitulacji przebywał w oflagach, po wyzwoleniu w Krakowie. Awansowany 10 VIII 1945 roku do stopnia majora (komandor podporucznik), został szefem sztabu Szkolnego Pułku Marynarki Wojennej, stacjonującego w Nowym Porcie (zamieszkał przy ul. Oliwskiej 34C). 2 IX 1945 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari; 1 II 1946 – 9 XII 1949 dowódca Kadry MW (od marca 1947 w Ustce). Od 1 I 1947 komandor porucznik, od 10 XII 1949 szef Biura Dowódcy MW w Gdyni; stanowiska nie objął z powodu choroby (gruźlica), w lipcu 1950 roku uznany za niezdolnego do służby wojskowej i zwolniony. Mieszkał w Krakowie, szykanowany. Dopiero w roku 1957 znalazł stałe zatrudnienie w Centralnym Biurze Aparatury Chemicznej i Chłodniczej. Udzielał się społecznie, organizował spotkania westerplatczyków. Napisał z inicjatywy Mariana Pelczara Wspomnienia z obrony Westerplatte (1957). Jego imię nosi obecnie (od 2006) Gimnazjum nr 34 w Nowym Porcie.
