ŚWIĘTA STUDZIENKA
| < Poprzednie | Następne > |
ŚWIĘTA STUDZIENKA (Heiligenbrunn), także Studzienka, Zielona Studzienka i Zielony Dwór (Grün-Hof). Osada podmiejska należąca w XIX wieku do okręgu urzędowego Suchanino, obecnie w granicach dzielnicy Wrzeszcz ( administracyjny podział). Wedle legendy swoją nazwę zawdzięczała źródłu, które podobno miało cudowne właściwości przywracania wzroku (wypływający z niego tzw. niekiedy Potok Studzieniecki uchodzi do Potoku Królewskiego). W XVI wieku działała tu cegielnia, w XVII wieku także karczma Pod Dwoma Dzikusami (na skrzyżowaniu obecnych ulic Traugutta i Do Studzienki). Począwszy od XVI wieku osada zaczęła przekształcać się w letnią rezydencję patrycjuszowską, której pozostałością jest zespół dworsko-ogrodowy przy St. Michaelsweg 27 i Am Heiligenbrunn 8 (obecna ul. Traugutta 94). W 1616 roku – własność Albrechta Bischoffa, w 1675 do bogatego rzemieślnika, wytwórcy noży Josta Feige. W XIX wieku wśród właścicieli tej posiadłości odnotowani zostali między innymi Cornelius Focking (1785–1839), Philipp Jakob Albrecht (1792–1851), a w 1. połowie XX wieku, w latach 1908–1934 piwowar Heinrich Barczewski (1867–1927; browary) i jego potomkowie, 1934–1937 Heimverein des Vereins Deutscher Studenten zu Danzig (Niemiecki Związek Studentów w Gdańsku), 1938–1940 Kurt Konsorski, właściciel fabryki cukierków ( Baltic, Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik, Rada Miejska). Na granicy z Królewską Doliną powstał Zakład dla Niewidomych im. Wilhelma i Augusty (ul. Do Studzienki 38), otwarty 1 VII 1886, istniejący do roku 1945. Po II wojnie światowej budynek instytutu został przejęty przez Akademię Medyczną w Gdańsku. W sąsiedztwie zabudowań dworu w 1924 przy Am Heiligenbrunn 7 (ul. Traugutta 109) powstała wytwórnia wody mineralnej (spółka z o.o., Heiligenbrunner Quelle GmbH), wykorzystująca wodę z miejscowego źródła, bogatą w jod i bor. Od lat 50. XX wieku wytwórnia, niewykorzystana, pozostawała w posiadaniu PSS Społem. W 1970 decyzja Wydziału Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej o przejęciu miejsca pod zabudowę mieszkalną wywołała dyskusję o wartościach źródła. Odwierty prowadziło Przedsiębiorstwo Hydrogeologiczne z Gdańska, ekspertyzy m.in. z Politechniki Gdańskiej i Instytutu Balneoklimatycznego z Poznania wykazały pewne zmineralizowanie wody, nadającej się do produkcji wody stołowej. W 1973 Wojewódzka Rada Narodowa wyraził zgodę na rozpoczęcie produkcji przez Wytwórnię Wód Gazowych „Społem”. Z powodu wybudowania domów studenckich PG, wytwórnię wybudowano w nowym miejscu (ul. Traugutta 90), doprowadzając wodę ze źródła stumetrowym rurociągiem. W 1975 wybudowano studnię o 108 m głębokości, sprowadzono specjalną aparaturę (m.in. myjnię butelek). Zakład uruchomiono w 1976 roku. Pracująca na dwie zmiany (16 godzin na dobę) linia produkcyjna dawała dziennie 40 tys. butelek (co stanowiło 10% wydajności źródła) wody zwanej „Gdańszczanka”, o siedmiu smakach. Produkowano też „Polo-coktę” i oranżadę, od 1977 „Tonic Water”. Po 1989 zabudowania wytwórni opuszczone, popadające w ruinę.
W połowie XVIII wieku wzniesiono późnobarokowy dwór o dziesięcioosiowej elewacji i trójczłonowej bryle. Korpus główny – dwukondygnacyjny i czteroosiowy. Wieńczy go mansardowy dach. Od wschodu przylega do niego ganek, od zachodu – taras wsparty na sześciu murowanych kolumnach. Skrzydła boczne parterowe, ich elewacje trójosiowe, dachy mansardowe. W dachu zachowały się oryginalne lukarny. Przy schodach wejściowych zachowały się dwa bogato zdobione ornamentem okuciowym prostopadłościenne słupki, podtrzymujące metalową balustradę. Do zespołu należy także drewniana stajnia (początek XIX wieku; obecnie budynek mieszkalny), która (przebudowana) zachowała jednak oryginalne klasycystyczne elementy zdobnicze. Dwór od północy i zachodu otoczony jest tarasowym ogrodem geometrycznym, z dobrze zachowaną graniczną aleją lipową, kilkoma starymi drzewami (z XIX wieku) oraz pozostałościami groty. W 1945 częściowo wypalony budynek dworu (wraz z ogrodem) przejął Skarb Państwa. 15 X 1973 jako zespół dworsko-ogrodowy Studzienka została wpisana do Rejestru Zabytków. Od 1998 roku właścicielem zabytku jest Aleksandra sp. z o.o. (obecnie Europejska Fundacja Ochrony Zabytków).
