BŁASZKOWIAK STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
BŁASZKOWIAK STANISŁAW (10 XI 1883 Radzew, woj. poznańskie – 9 XI 1975 Gdańsk), naukowiec, specjalista budowy mostów, znawca dziedziny rusztów mostowych, drgań i wyboczeń ustrojów prętowych. W 1900–13 uczył się w szkole ludowej w Bninie i gim. w Śremie, 1913–16 studiował na Wydz. Inżynierii Technische Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu służył w wojsku niem. jako saper, w 1919 (od 10 kwietnia do 16 sierpnia) w Wojsku Polskim, następnie pracował w Towarzystwie Robót Inżynieryjnych, m.in. przy budowie kolei Kokoszki – Gdynia. W 1921–25 studiował w q THD, podczas studiów działał w q Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich Wisła”. Był także pracownikiem kontraktowym PKP w Gd. (1923 –25). W 1929, już na pełnym etacie, został kier. Działu Podtorza i Mostów w Wydz. Drogowym q Dyrekcji Kolei w Gd., przeniesiony do Torunia (1929–38). Kierował tam wzmocnieniem mostu kolejowego (1929). W 1938–39 w Poznaniu, podczas okupacji wysiedlony do Częstochowy, mieszkał następnie w Kr., gdzie pracował na kolei. W styczniu–lutym 1945 pracował w PKP w Kr., następnie w Poznaniu, w Dziale Mostów Dyrekcji Kolei, 1945–46 był także nauczycielem w Liceum Drogowym i w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1 X 1946 prof. kontraktowy w Katedrze Budowy Mostów na Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej q PG. Od 1947 dr, 1949 prof. tytularny, 1960 prof. zw. Od 1952 był kier. Katedry Mostów Stalowych. Od 1964 na emeryturze. Podstawowym kierunkiem jego pracy naukowej były studia nad metodami iteracyjnymi. Autor m.in. pracy Metoda Crossa. 82 przykłady (1948; wyd. poszerzone przy współpracy Zbigniewa Kączkowskiego, 1959), wydanej w jęz. niem. rozprawy poświęconej uwzględnieniu pełzania w ustrojach zespolonych. W katedrze, którą kierował, zorganizował laboratorium elastoplastyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie, zdobyte doświadczenia wykorzystywano w badaniach pochylni i kadłubów statków.
