DŁUGIE POBRZEŻE

< Poprzednie

Następne >

Polskie statki wiślane na Motławie przy Długim Pobrzeżu, J.F. Schuster, 1770

Długie Pobrzeże w Gdańsku, Johann Carl Schultz, 1837

Zabudowania nad Motławą, 1870

Reinhold Bahl, Widok Długiego Pobrzeża z Grobli Angielskiej, 1920

Berthold Franz Hellingrath Długie Pobrzeże w Gdańsku,
przed 1925

Długie Pobrzeże z Żurawiem, C.L. Jensen, okres międzywojenny

Długie Pobrzeże, przełom XIX
i XX wieku

Kuhn Rudolf Theodor, Długie Pobrzeże zimą, 1878

Żuraw, widok od strony wschodniej, 1894

Długie Pobrzeże z bramami Chlebnicką i Zieloną (w głębi), około 1900

Dom Towarzystwa Przyrodniczego przy Długim Pobrzeżu, początek XX wieku

Motława i Długie Pobrzeże zimą, 1929

Widok na Długie Pobrzeże,
lata 30. XX wieku

Brama Straganiarska, widok od strony Motławy, koniec lat 50.
XX wieku

Długie Pobrzeże od strony południowo-wschodniej (od Spichlerzy)

Długie Pobrzeże nocą od strony północno-wschodniej, widok z ul. Wartkiej

DŁUGIE POBRZEŻE (Lange Brücke, Długie Nabrzeże), obecnie tzw. deptak, wcześniej nadwodna ulica wzdłuż lewego brzegu Motławy, początkowo od Bramy Zielonej do Bramy Straganiarskiej. Powstała z przedłużania i łączenia ze sobą drewnianych pomostów na palach, zakładanych przed każdą bramą wodną (od których pomosty brały nazwy: Brotbankenbrücke – Nabrzeże Chlebnicke, Frauenbrücke – Mariackie, Heilige-Geist-Brücke – św. Ducha, itd.; bramy), a służących do wyładunku towarów ze statków. Zapisana w 1385 roku nazwa pons longus odnosiła się do pomostów przy Spichlerzach; pomosty na lewym brzegu rzeki, od Bramy Zielonej do Bramy Chlebnickiej, zwano około roku 1400 Kleine Brücke (Małe Nabrzeże). W XVI wieku nazwę Długie Pobrzeże przeniesiono na pomosty na lewym brzegu, znane jako Lange Brücke od 1592 roku. W zależności od rodzaju obsługiwanych jednostek wodnych pomosty miały różną szerokość i wysokość. Stopniowo wydłużane, wyrównywane i łączone ze sobą, początkowo wzdłuż murów obronnych, następnie kamienic frontem zwróconych do wnętrza miasta. Około roku 1611 pomosty dochodziły do Żurawia. Następnie powstał odcinek między Żurawiem a Bramą Świętojańską; odcinek od Żurawia do Bramy św. Ducha do roku 1809 nazywano Weinbrücke (Pobrzeże Winne). Od lat 40. XIX wieku w przyziemiu kamienic pojawiły się sklepy otwarte na Motławę. W 1861 roku przedłużono ostatni odcinek, do Targu Rybnego (tzw. Rybackie Pobrzeże). Na początku XX wieku w miejsce konstrukcji drewnianej wprowadzono żelbetową (według tzw. systemu Josepha Moniera). Po 1840 roku przy Bramie Świętojańskiej powstała pierwsza przystań dla parowych statków pasażerskich udających się do Nowego Portu oraz do przystani na Zatoce Gdańskiej: Sopotu, Helu, Jastarni, Krynicy Morskiej. Do 1945 roku odpływały statki do przystani na Stogach i do Sobieszewa. W 1945 roku zabudowa praktycznie całkowicie zniszczona, od 1958 odbudowywana na północ od Żurawia, gdzie zrezygnowano z rekonstrukcji budynków w stylu historycznym. W latach 1965–1967 nabrzeże poniżej linii wody otrzymało nowe ścianki Larsena, ciąg pieszy wyłożono granitowymi płytami. W okresie 1983–1988 odbudowano odcinek od Bramy Mariackiej do Żurawia (kawiarnie, restauracje, sklepy). W roku 1999 na północ od Żurawia powstał hotel Hanza. Odcinka od Bramy Zielonej do Bramy Krowiej nie odbudowano. JBP