SZEROKA, ulica
Z Encyklopedia Gdańska
Wersja M.Ogonowska (dyskusja | edycje) z dnia 11:07, 28 sty 2013
| < Poprzednie | Następne > |
Plik:Ulica Szeroka około 1870.JPG
Ulica Szeroka, około 1870
Plik:Wschodni fragment ul Szerokiej z Żurawiem po odgruzowaniu 1949 .JPG
Wschodni fragment ul. Szerokiej z Żurawiem po odgruzowaniu, 1949
Plik:Ulica Szeroka widok od strony zachodniej początek XX wieku.JPG
Ulica Szeroka, widok od strony zachodniej, początek XX wieku
Zasiedlona już w połowie XIV wieku. Wśród najdawniejszych mieszkańców tej arterii wymieniano w księgach gruntowych Głównego Miasta (1357–1382) Burcharda Woycitza (właściciela kilku kamienic w ciągu tej ulicy, o trudnych obecnie do określenia numerach porządkowych), a także Jacoba von Langowa, Stephana Nyrena, Hermanna Buckelowa (zamieszkałego circa aquam – a zatem w sąsiedztwie Motławy), Wentzkona de Mergenburch, Tidecona Westuali, Petera Glesera, Clausa Pleslina, Mikołaja (Nicolausa) z Krakowa, Herdera Lichtenowa, Hancona Rulofa, Heincona Bernbucha, Hermana Dunkera, Hermana Melczera, Rutgera Wittenburcha i innych. Była tu także co najmniej jedna karczma (jej właściciel – Nicolaus Tabernator). W początkach XV wieku przy ul. Szerokiej dwie szopy posiadał browarnik Johann Lupi, uczestnik rewolty pospólstwa gdańskiego w 1416 roku; po skonfiskowaniu przeszły w ręce poplecznika zakonu krzyżackiego, Hildebranda Tennenberga. Na rogu Szerokiej i Pańskiej (dzisiejszy nr 12/13) podwójną kamienicą dysponował od XV wieku po kasatę w początkach XIX wieku zakon kartuzów; w XVI wieku (ok. 1566?) pojawiła się nieruchomość należąca do cystersów oliwskich (obecnie nr 51B, a wcześniej 52): kamienica zw. Der Lachs – Pod Łososiem, od 1659 wydzierżawiana, od 1701 wytwórnia likierów Siegfrieda Sartoriusa, a od 1704 roku, po przejściu w ręce Izaaka Wedlinga, miejsce produkcji popularnego q Goldwassera oraz gospoda i winiarnia nosząca utrwaloną nazwę kamienicy. Nominalną własnością cystersów kamienica Pod Łososiem pozostała do sekularyzacji i kasaty q opactwa cystersów w Oliwie w 1831 roku. W 1499 roku pożar strawił znaczną część zabudowy w ciągu ul. Szerokiej. Po odbudowie ulica zaliczała się nadal do ważniejszych arterii i bardziej prestiżowych lokalizacji miasta. Z końca XVI wieku pochodzi kamienica pod obecnym nr. 40, z fasadą wybudowaną w stylu manieryzmu niderlandzkiego. W 1. połowie XVII wieku przy ul. Szerokiej znajdowała się jedna ze szkół „pokątnych” – prywatnych (zob. q szkolnictwo), w której 80 uczniów uczyło się m.in. języka polskiego. W latach 1759–1785 przy Szerokiej funkcjonowała księgarnia Kazimierza Gottlieba Grunaua, nastawiona na sprzedaż książek podczas q Jarmarku św. Dominika. W roku 1792 przy Szerokiej otworzył księgarnię Adolf Heinrich Troschel, sprzedawca almanachów i kalendarzy. W 2. połowie XVIII wieku istniały tu łącznie 122 posesje (po 61 na każdej z pierzei), w których w 1770 roku mieszkało ogółem 1519 osób. Z rzemieślników szczególnie liczni byli kuśnierze, krawcy, bednarze, a wśród ok. 30 kupców i przedsiębiorców m.in. współwłaściciel wytwórni Der Lachs, Jacob Bestvater, Franz Rottenburg i Franz Metzell (dwaj ostatni byli katolikami i zaliczali się do najzamożniejszych przedstawicieli tej mniejszościowej wówczas w Gdańsku grupy religijnej). Wzniesiona ok. 1770 rokokowa kamienica (obecnie nr 16) do 1798 roku należała do lekarskiej rodziny Grützmacherów; wybudowana w 1771 roku kamienica pod nr. 42 reprezentowała styl późnobarokowy (1790–1822 w posiadaniu kupca Daniela Elerta Jantzena). Rodzina stolarzy o nazwisku Borkowski dysponowała do 1798 roku barokową kamienicą z obecnym nr. 65. Na rogu Szerokiej i Bosmańskiej, pod obecnym nr. 66, w latach 1760–1775 mieszkał zegarmistrz Johann Georg Weyer, trudniący się ponadto wynajmem lokali. Mieszkania przy ul. Szerokiej były w 2. połowie XVIII wieku jednymi z najczęściej wystawianych na sprzedaż (wynajem) w mieście.
W końcu XVIII i początkach XIX wieku istniały 134 posesje. Szeroka po stronie południowej była zabudowana domami mającymi w części charakter domów tylnych ze stajniami, wozowniami dla kamienic kupieckich, mieszczących się przy ul. św. Ducha; przykładem są posesje klasztoru kartuzów (nr 12/13), klasztoru cystersów oliwskich (nr 52), innych kupców pod nr. 16, 17. Przy tej ulicy stały domy cechów: rzeźników (nr 8/9) i piekarzy (nr 32). W kamienicy i oficynie nr 16 w końcu XVIII wieku mieściła się najpierw poczta polska, od 1793 roku – pruska ze stacją dyliżansów. Do 1851 roku gdańskie q Bractwo Strzeleckie (Schützen-Gülde) miało siedzibę w budynku pod nr. 129. W 1808 pracownie jubilerskie prowadzili znani gdańscy złotnicy: pod nr. 20 Johann Christian Dalitz (1753–1823), potem jego syn Johann Friedrich (1801–1887); pod nr. 27 Emannuel Ellerholtz (1760–1807); pod nr. 77 Johann Conrad Weiss (zm. ok. 1810) oraz bursztynnik Johann Beniamin Bauer (1760–1829) pod nr. 72. Istniejące tu na przełomie wieków sklepy miały lokalny charakter, koncentrując się na towarach pierwszej potrzeby. Ze znanych kupców wymienić należy Andreasa Kabruna (1743–1806), stryja q Jacoba Kabruna, prowadzącego sprzedaż fajansów angielskich i wyrobów skórzanych pod nr. 90, Gottfrieda Beniamina Selckego (1771–1834) produkującego i sprzedającego wyroby mydlarskie – nr 113; pod nr. 39 posiadał kamienicę prawnik i adwokat Aleksander Berthold Wichers (1753 – 1827).
Na początku XIX wieku pomieszczenia w Bramie ul. Szerokiej wynajmowała (od 1770 roku) działająca od 1747 firma hurtowego i detalicznego handlu winem Daniel Feyerabendt; po rozbiórce bramy w 1831 roku przeniosła się do zakupionej kamienicy przy Targu Drzewnym 8, gdzie funkcjonowała do roku 1945. Pod nr. 15 i 97 działały do 1945 roku apteki. Część posesji po obu stronach brukowanej kamieniami polnymi ulicy, z biegnącymi obok ściekami prowadzącymi do Motławy, zajmowały zakłady wytwórcze i rzemieślnicze, w tym browary działające jeszcze w 1. połowie XIX wieku. W 1808 roku zakłady były ulokowane według następującego układu: pod nr. 44 Ephraima Bära; pod nr. 50 Friedricha Gottfrieda Wunnickera – te wykupione zostały po 1815 roku q przez Georga Lincka II; pod nr. 56/57 Erdmana, po 1815 do 1839 w posiadaniu Noela Grangégo; pod nr. 85 Michaela Dautera, potem prowadzony przez Ottona Emila Schwartza; pod nr. 94 Wilhelma Petersa; pod nr. 113 Carla Zimmermanna; pod nr. 120 Johanna Christiana Axta. Najdłużej, do śmierci właściciela w 1858 roku, działały browary G. Lincka na posesjach 44, 49, 50. Brak perspektyw rozwoju, powstanie kilku prężnie rozwijających się w Gdańsku browarów q Fischerów, menonickiej rodziny browarników ze Starych Szkotów (q browary), było przyczyną ich likwidacji. Pozwoliło to na zmianę charakteru ulicy z przemysłowego na handlowy (liczne sklepy). Ten trend utrzymał się do 1945 roku. Posesja 52, z istniejącą od 1704 roku wytwórnią likierów oraz winiarnią Der Lachs, należała od 1798 do q Carla Gottfrieda Henrichsdorfa (1758–1831)– po jego ślubie z Adelgundą Bestvater z rodu Ambrosiusa Vermoellena, potem do 1945 roku do jego spadkobierców. Zamykający dostęp do Motławy i nadal pracujący miejski Żuraw Gdański znajdował się tymczasem pod nr. 67. Już na początku XIX wieku kilka posesji zajmowały warsztaty i sklepy miejscowych bursztynników, działając do końca tego wieku.
W 1. połowie XIX wieku wiele posesji zmieniło właścicieli oraz przeznaczenie. W miejsce dawnych wznoszono nowe budynki, inne bywały gruntownie przebudowywane. Partery większości z nich przeznaczano na lokale użytkowe – sklepy, cukiernie, kawiarnie, restauracje. Mieszkania zajmowane przez właścicieli trzy-, czteropiętrowych domów oraz wynajmowane lokatorom posiadały już wyższy standard, często również łazienki, co podniosło już w 2. połowie wieku status tej ulicy. Mieszkali tu kupcy, ludzie wolnych zawodów – lekarze, adwokaci, pedagodzy. W 1901 roku powstała linia tramwajowa (q tramwaje) z przystankiem końcowym przy Żurawiu, łącząca do 1945 roku centrum starego Gdańska z Nowym Portem. W 1853 roku ulica podłączona została do miejskiej gazowni, po 1898 zaś do miejskiej elektrowni. Ulicę po zmroku oświetlały przez blisko 100 lat latarnie gazowe. Do 1875 roku posesje na tej ulicy otrzymały wodę z nowych miejskich wodociągów i przyłącza do kanalizacji, sama ulica kanalizację burzową, po czym w latach 1886–1888 nową nawierzchnię z granitowego bruku i chodniki z płyt z kamienia gotlandzkiego oraz kostki granitowej. Duże straty spowodował pożar, który wybuchł 19 VI 1858 roku w warsztacie przy ul. Młyńskiej 11. Doszczętnie zniszczonych i (lub) uszkodzonych zostało 6 budynków przylegających do Targu Drzewnego.
< br />Wart odnotowania jest fakt otwarcia 29 V 1851 roku drewnianej synagogi dla gminy Stare Szkoty, zbudowanej z inicjatywy jej nowego rabina Abrahama Steina (1817 – 1884) przy uliczce Podmurnej 3, na zapleczu Baszty Za Murami; spalona, 10 XII 1875 została odbudowana. Zamknięta w grudniu 1887 roku po oddaniu do użytku Wielkiej Synagogi przy ul. Bogusławskiego, jej sala modlitw została odkupiona przez firmę Johanna Friedricha i Oscara Gamma i włączona do kompleksu ich wytwórni środków piorących. W wynajętym budynku przy ul. Szerokiej 83 w latach 1874 – 1887 funkcjonowała Katolicka Szkoła dla Dziewcząt przy Kaplicy Królewskiej, a w budynku nr 113 w latach 1894 – 1905 Hotel CENTRAL Hermanna Fürsta i Juliusa Lehmanna. Wśród licznych sklepów działających w 1892 roku wymienić należy: popularną w mieście cukiernię i wytwórnię czekoladek oraz słynnych gdańskich marcepanów pod nr. 54/55, prowadzoną od 1844 przez q Augusta Heinricha Lindemanna, od 1892 przez jego zięcia Johanna Josepha Rhodego, a w latach 1919–1945 przez wnuków; sklep, wytwórnię mydła i środków piorących, założoną w kamienicy nr 131/132 (wzniesionej ok. 1833 roku po rozebraniu Bramy ul. Szerokiej)przez Johanna Carla Gamma i prowadzoną do 1945 przez jego spadkobierców; księgarnię Wilhelma Derweina w 1884 roku pod nr. 20; w 1892 pod nr. 118 warsztat jubilerski Adalberta Dombrowskiego; pod nr. 121 warsztaty i sklepy z wyrobami z bursztynu: nr 61 Gustava Wendefeiera (1844 – 1917), nr 96 braci Hermanna (1823 – 1874) i Abrahama (1833 – 1899) Lövinsohnów, specjalizujących się w skupie i eksporcie surowego bursztynu; kantor królewieckiej firmy q Statien und Becker przy Szerokiej 82. Przy ulicy znajdowały się sklepy z towarami przemysłowymi: szkłem i porcelaną pod nr. 18 i 134; garderobą dla pań, panów i dzieci pod nr. 1, 10, 32, 36, 101, 123, 127, 129, 131; obuwiem i wyrobami ze skóry pod nr. 5, 6, 28, 94, 117, 120, 126, 133 i 91 – ten ostatni założony w połowie wieku przez Jacoba Abrahama, a następnie prowadzony do 1915 roku przez syna Abrahama Jacoba i jego szwagra, znanego działacza gdańskiej gminy żydowskiej Martina Michaelisa Kadischa. Pod nr. 17 po 1920 funkcjonował sklep ze sprzętem radiowym Willy Trosserta, przeżywający boom po uruchomieniu gd. radiostacji w 1926. Wśród lokali handl. prym wiódł popularny w Gd. działający 1910 – 1945 duży sklep z garderobą męską i chłopięcą przy Targu Drzewnym 24 z bocznym skrzydłem przy ul. Szerokiej 1. Pamięć o nim utrwalały firmowe wieszaki, będące w użyciu w Gd. jeszcze wiele lat po wojnie i znajdujące się w zbiorach MHMG. Po 1920 popularne były w Gd. lokale gastronomiczne, cukiernia i kawiarnia Maxim Theodora Spitkera pod nr. 3 i działająca od 1 IX 1921 restauracja Peter von Danzig pod nr. 44, należąca do Emila Mengla ; cukiernia Emila Seidla w 1928 pod nr. 8/9, a wśród gd. Polonii prowadzona 1912 – 1938 pod nr. 97 apteka Teofila Kopczyńskiego. Z zakładów produkcyjnych działających tu od poł. XIX w. do 1945 wymienić należy: drukarnię wydawnictwa q Danziger Neueste Nachrichten przy ul. Szerokiej 90-94, działającą 1894 – 1945; wytwórnię art. chem. Carla Roberta Hildebrandta (działającą 1893 – 1906 pod nr. 17) oraz fabrykę mebli Hugo Altamana nr 32, funkcjonującą 1908 – 1928. Nie miały one większego wpływu na wybitnie handl. charakter tej ulicy. W 1945 ulicę nazwano Szeroką. Totalnie zniszczona w czasie działań wojennych w marcu 1945, ocalało tylko kilka kamienic przy skrzyżowaniu z ul. Węglarską i Pańską i jedna na rogu ul. Szklary. Odbudowana w latach 1950 – 1955, gł. z trzypiętrowymi kamienicami przeznaczonymi na cele mieszkaniowe oraz sklepami z towarami pierwszej potrzeby. Istniejące w wielu dawnych kamienicach tzw. drugie piętra piwnic zostały zasypane. Brak charakterystycznych dla dawnego Gd. przedproży, zostały rozebrane już w XIX stuleciu. Niezabudowana pozostała część pierzei płn. od ul. Grobla II do ocalałej kamienicy na rogu ul. Pańskiej oraz parcela na zapleczu zakładów graficznych na rogu ul. Księżnej (nr 90-94). Z ulicy usunięto istniejącą do 1945 linię tramwajową do Nowego Portu. Ogrzewanie osiedla zapewniała zbudowana obok Żurawia n. Motławą kotłownia węglowa, zastąpiona potem 1961 przez Elektrociepłownię na Ołowiance. Ciąg kamienic przy wsch. stronie ul. Grobla i odbudowano dopiero w 1969, kamienica z wejściem od strony ul. Szerokiej 38/40 stała się do 1992 siedzibą Wydawnictwa Morskiego. Po 1975 powstał budynek między ul. Szeroką 119/120 a Świętojańską, wzniesiony przez gd. rzemiosło. Ze znaczących obiektów zlokalizowanych przy tej ulicy należy wymienić działającą od lat 50. popularną kawiarnię Marysieńka pod nr. 34/37; dziś jej miejsce zajmuje miejska galeria poświęcona twórczości plast. q Güntera Grassa. Po 1990 mieszczą się biura poselskie gd. parlamentarzystów, w tym marszałka q Macieja Płażyńskiego. Jego pamięć uczczono tabl. pamiątkową, odsłoniętą na tej kamienicy 10 IV 2011 przez żonę Elżbietę oraz syna. Po 1955 w dawnej kamienicy pod nr. 51/54 zajmowanej do 1945 przez winiarnię Der Lachs mieścił się przez wiele lat sklep Centrali Zaopatrzenia Szkół „CEZAS”. Po adaptacji pomieszczeń 1 i 1975 otwarto luksusową restaurację Pod Łososiem, prowadzoną przez drugie już pokolenie rodziny Robakowskich. Z tabl. pamiątkowych należy wymienić odsłoniętą 7 VII 1998 na budynku restauracji Pod Łososiem, upamiętniającą 400-lecie uzyskania przez pochodzącego z Flandrii menonickiego destylatora Ambrosiusa Vermoellena gd. obywatelstwa; jego spadkobiercy byli w 1704 zał. i firmy Der Lachs. 22 VII 2010 na skwerze między ulicami Grobla II a Szklary odsłonięto, powstały z inicjatywy q Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, odlany w brązie pomnik gd. księcia Świętopełka II, wykonany wg projektu artysty-rzeźbiarza q Wawrzyńca Sampa. Na zabudowę czeka duża działka między ul. Szeroką a ul. Świętojańską, przekazana przez władze gd. klasztorowi dominikanów). W miejscu dawnej kotłowni, obok Żurawia, znajduje się kompleks muzeal- ny Centralnego Muzeum Morskiego, otwarty 26 IV 2012.
