SZPITAL ŚW. BARBARY (St. Barbara Hospital), na Długich Ogrodach, powstał prawdopodobnie w latach 1385–1387. Związany początkowo z kaplicą, następnie od około 1430/1436 z kościołem św. Barbary. W 1499 roku spalony ( Maternowie), prawdopodobnie powtórnie w 1545. W 1617–1618 wzniesiono nowy budynek szpitala z 8 mieszkaniami. Spłonął 5/6 I 1765; odbudowany. Przyjmował ubogich, także zamożnych, wykupujących dożywotnie miejsce (prebendariusze). W ordynacji ubogich z roku 1551 nakazano przyjmowanie chorych Polaków oraz osoby ze schorzeniami budzącymi odrazę. Według statutu z 1881, wkupne dawało im prawo do utrzymania. Za pojedynczą stawkę wkupnego pensjonariusz otrzymywał wsparcie finansowe, za podwójną – własny pokój z kuchnią. W przeciwieństwie do innych szpitali, przy przyjmowaniu nie dyskryminowano osób odmiennych wyznań i religii. Początkowo zarządzany przez 5, a w XIX i początku XX wieku przez 4 prowizorów. Za pełnioną honorowo funkcję każdy z nich otrzymywał corocznie dar w postaci srebrnej łyżeczki. Zniszczony w roku 1945. ASZ
Prezesi zarządu szpitala św. Barbary
| Notowany w roku
|
Imię i nazwisko
|
Zawód
|
| 1797
|
Johann Heinrich Schmidt (1757–1836)
|
urzędnik
|
| 1817
|
J.C. Marcks
|
kupiec
|
| 1839, 1858
|
Johann Friedrich Mix
|
właściciel apteki
|
| 1869, 1892
|
Alexander Julius Olschewski
|
bankowiec
|
| 1874, 1884
|
Julius Aleksander Halbritter (1823 – po 1885)
|
mistrz budowlany
|
| 1897
|
Hermann August Laubmeyer (1848–1928)
|
przemysłowiec
|
| 1908, 1914, 1928, 1939
|
Walter Otto Gronau (1861 – po 1939)
|
kupiec
|
| MrGl
|
