KOŚCIÓŁ ŚW. ANNY I JOACHIMA, Letnica, ul. Starowiejska 44. W 1912 roku z inicjatywy Antoniego Michny, kierownika miejscowej szkoły i późniejszego działacza gdańskiej Polonii założono Towarzystwo Budowy Kościoła z zdaniem wybudowania świątyni dla tej nowo powstałej dzielnicy. W lutym 1912 uruchomiono dla wiernych prowizoryczną kaplicę w sali tanecznej restauracji Josefa Woelkego przy Lauentaler Straße 16 (ul. Starowiejska). Była ona filią parafii przy q kościele św. Jadwigi w Nowym Porcie. W 1917 roku posługę duszpasterską przeniesiono do kaplicy urządzonej w baraku szkolnym. Kościół właściwy z adresem przy Lauentaler Straße 44 i wezwaniem (pierwotnie tylko) św. Anny wybudowano w latach 1932–1933 według projektu gdańskiej pracowni architektonicznej Tiede & Abraham (poświęcony przez bp. q Eduarda O’Rourke’a w 1933). W założeniu miała to być trójnawowa bazylika, jednak z braku funduszy wybudowano tylko nawę główną, środkową. Z kościoła q św. Mikołaja przekazano na jego użytek trzy obrazy: Zdjęcie z krzyża, Przekazanie przez Maryję różańca św. Dominikowi i Wniebowzięcie NMP (dwa pierwsze wiszą obecnie w prezbiterium, trzeci w nawie bocznej, ten ostatni autorstwa Antoniego Born-Borkowskiego). W kościele posługiwali na przemian kapłani z Nowego Portu i q pallotyni z ośrodka we Wrzeszczu i Młynisk. W 1939 roku erygowano osobną parafię dla Letnicy (pierwszy proboszcz pallotyn, Antoni Wycisk, w 1943 został odsunięty od duszpasterstwa przez Niemców i wysiedlony do Wałbrzycha). Za rządów A. Wyciska doposażono świątynię (tabernakulum, organy). W latach 1943–1945 posługę pełnili księża z Wrzeszcza i Brzeźna. W roku 1945 w wyniku działań wojennych świątynia została uszkodzona, zniszczono dach, wybito szyby, podziurawiono ostrzałem artyleryjskim ściany. Parafię na krótko objęli pallotyni (do 1947), następnie przeszła w ręce księży diecezjalnych. Dokonano w tym czasie stosownych remontów, umożliwiających funkcjonowanie duszpasterstwa. W 1947–1958 pracowały tu także q pallotynki. W okresie 1953–1987 proboszczem był zasłużony dla gdańskiego Kościoła ks. kanonik Kazimierz Orkusz. Za jego rządów kompleks parafialny został zmodernizowany: w 1956 kościół otrzymał witraże poświęcone tematyce historii zbawienia. Świątynię powiększono w 1958, dobudowując od południowego-zachodu (od ul. Suchej) prezbiterium i zakrystię wraz z salkami katechetycznymi oraz wyremontowano budynek plebanii znajdującej się przy ul. Suchej 3. Po roku 1991 zmieniono wezwanie kościoła (dodając do św. Anny wezwanie św. Joachima) z zamiarem stworzenia centrum modlitewno-formacyjnego dla osób starszych (dziadków i babć, którym patronują święci Anna i Joachim). W 2002 w dawnym kompleksie katechetycznym otworzono Parafialne Centrum Nazaretańskie, oferujące noclegi dla grup młodzieżowych (tzw. oaz) z głębi Polski. Kościół na planie prostokąta, w osi wschód-zachód (z lekkim odchyleniem na północ), z prezbiterium od strony zachodniej, przykryty dachem dwupołaciowym, krytym dachówką z sygnaturką pośrodku nawy głównej. Poza wyżej wymienionymi cennymi malowidłami, w prezbiterium ołtarz neobarokowy ze współczesnym obrazem autorstwa Barbary Miśkowicz, przedstawiającym patronów kościoła jako rodziców Maryi. SK
Proboszczowie kościoła św. Anny i Joachima
| 1939–1943
|
Anton Wycisk SAC
|
| 1943–1945
|
vacat
|
| 1945
|
Józef Jażdżewski SAC (administrator)
|
| 1945–1947
|
Wiktor Krakor SAC (administrator)
|
| 1947–1953
|
ks. Leon Schütz (administrator)
|
| 1953–1987
|
ks. Kazimierz Orkusz
|
| 1987–1988
|
ks. Franciszek Jarząb
|
| 1988–1990
|
ks. Stanisław Kliś
|
| 1990–
|
ks. Witold Strykowski
|
| AGK
|
