KAŹMIERCZAK JÓZEF, konstruktor, pracownik Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF KAŹMIERCZAK (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, naukowiec. Szkołę powszechną ukończył w 1914 roku w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W roku 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki q THD. W roku 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe. W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej, 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 roku aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych GG w Krakowie. W marcu 1945 roku dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału q Morskiej Grupy Operacyjnej, która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów q PG, formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego q Conradinum, był rzeczoznawcą Polskiego Rejestru Statków, do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich (q stocznie). Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w roku 1954 jego podręcznik Pływalność i stateczność okrętu. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG. Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany na q cmentarzu Srebrzysko.
