DĄBROWSKI STANISŁAW (II), doktor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW DĄBROWSKI (15 VIII 1930 Jędrzejowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego – 11 VIII 2007 Gdańsk), teoretyk literatury, krytyk literacki, poeta. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Handlu Morskiego, późniejszej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie (q Uniwersytet Gdański (UG)). W okresie 1955–1958 na podstawie nakazu pracy zatrudniony w Zarządzie Portu Gdańskiego, pełnił funkcję kierownika sekcji statystyki w dziale planowania. W latach 1956–1962 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczynając eksternistycznie, kończąc stacjonarnie. Od roku 1963 w Katedrze Historii Literatury w q Wyższej Szkole Pedagogicznej, w latach 1970–1980 w Zakładzie Teorii Literatury UG. W 1969 roku doktor (Uniwersytet Jagielloński), 1981 doktor habilitowany w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 1994 profesor tytularny, 1959 członek Związku Literatów Polskich (ZLP), 1963 członek Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Po q stanie wojennym i faktycznej likwidacji ZLP należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor m.in. prac z zakresu teorii literatury, krytycznoliterackich i 14 zbiorów poetyckich. Opublikował m.in.: Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej (1974), Konstanty Troczyński – człowiek i doktryna (1988), Vox humana. Biblia w liryce Tadeusza Nowaka (1993). W 2009 roku nakładem Wydawnictwa UG ukazał się tom jego rozpraw Tajemnica a metody. Ze stanowiska wiedzy o literaturze.
