PIŁKA NOŻNA
| < Poprzednie | Następne > |
PIŁKA NOŻNA. Do 1945. Oficjalnie pierwsza gdańska drużyna piłkarska Fußballclub Danzig powstała 13 IV 1903 z inicjatywy dziennikarza sportowego q Roberta Sandera, od 1905 roku nosząc nazwę Ballspiel- und Eislauf-Verein Danzig (BuEV). 26 I 1908 15 klubów z Prus, Pomorza Wschodniego i Słupskiego utworzyło związek Baltischer Rasensport-Verband (BRV) z siedzibą w Królewcu (Königsberg). Przyjęty do Niemieckiego Związku Piłki Nożnej, podzielony na okręgi: Pomorze (Pommern: Gdańsk–Słupsk), Prusy Wschodnie (Ostpreußen: Królewiec) i Prusy Zachodnie (Westpreußen Bezirk: Elbląg–Malbork). Do rozgrywek o mistrzostwo Niemiec związek wystawiał zwycięzcę rywalizacji mistrzów okręgów. W latach 1908–1910 mistrzem okręgu gdańskiego była drużyna „BuEV”, odpadała jednak z rozgrywek w finałach związkowych: 1908 VfB Köningsberg – BuEV 11:0; 1908/09 VfB Köningsberg – BuEV 1:0; 1909/10: SpVgg Prußia Samland 1904 Köningsberg –BuEV 2:1.
W wyniku reformy w grudniu 1910 roku BRV zastąpiony został przez Baltischer Rasen- und Wintersport-Verband (BRWSV – Bałtycki Związek Sportów Letnich i Zimowych), rozgrywki prowadzono w 8 okręgach: Królewiec, Tylża/Kłajpeda, Insterburg/Gumbinnen (obecnie Czerniachowsk/Gusiew), Kętrzyn/Ełk, Olsztyn/Ostróda, Grudziądz/Bydgoszcz, Elbląg, Gdańsk (Bezirk Danzig). W sezonie 1910/11 tytuł mistrza okręgu gdańskiego wywalczyła drużyna SV Ostmark Danzig, w finale związkowym przegrała na wyjeździe z SC Lituania Tilsit (Tylża) 4:2. Dopiero w sezonie 1911/1912 (przy dodaniu do BRWSV 9. okręgu: Koszalin/Słupsk), BuEV Danzig, po zwycięstwie w okręgu gdańskim i w rozgrywkach BRWSV (finał związkowy: BuEV – VfB Königsberg 3:2), zaprezentowała się na arenie ogólnoniemieckiej. 5 V 1912, w meczu ćwierćfinałowym o mistrzostwo Niemiec, BuEV przegrał w Gdańsku z ówczesnym mistrzem Thorball- und Fußball-Club Viktoria 1889 Berlin 0:7 (0:3). Dotarcie do ćwierćfinałów było największym sukcesem gdańskiej piłki nożnej przed I wojną światową. W meczu tym BuEV wystąpił w składzie: Winkelmann – Vigelahn, Peters – Lehnhardt, Bielefeldt, Kelz – Will, Littschwager, Liebsch I, Händschke, Liebsch II.
Drużyna BuEV pozostała w Gdańsku bezkonkurencyjna do 1914 roku, zdobywając mistrzostwo okręgu w sezonach 1912/1913 i 1913/1914, aczkolwiek więcej nie udało się jej zakwalifikować do rozgrywek centralnych. W sezonie 1912/1913 odpadła w finale BRWSV, przegrywając na wyjeździe z SpVgg Prussia Samland 1904 Königsberg 1:7, w sezonie 1913/1914 – przy reformie BRWSV i jego podziale na 3 okręgi: Prusy Wschodnie, Prusy Zachodnie i Pomorze oraz wprowadzonym systemie grupowym – jako mistrz okręgu Prusy Zachodnie zajęła III miejsce.
Po I wojnie światowej rozgrywki wznowiono w sezonie 1919/1920. Gdańsk znalazł się ponownie w ramach organizacyjnych BRWSV, podzielonego – jak ostatnio – na 3 okręgi. Mistrzowi Okręgu Gdańskiego nie udało się nigdy zwyciężyć w finale rozgrywek związkowych BRWSV. Od sezonu 1925/1926 w finałach BRWSV brały udział drużyny mistrza i wicemistrza okręgów (w wypadku okręgu gdańskiego wicemistrzowie startowali tylko w sezonach 1925/1926 i 1926/1927). W sezonie 1928/1929 awans do ligi okręgu gdańskiego uzyskała q Gedania, pokonując w decydującym meczu Zoppoter SV 4:1.
| 1919–1920 | VfL Danzig (Verein für Leibesübungen, od 1916 dawny BuEV) |
| 1920–1921 | TuFC Preußen 1909 Danzig |
| 1921–1922 | Polizei-SV Danzig |
| 1922–1923 | TuFC Preußen 1909 Danzig |
| 1923–1924 | SC Preußen 1909 Danzig (dawny TuFC Preußen 1909 Danzig) |
| 1924–1925 | SV 1919 Neufahrwasser |
| 1925–1926 | Danziger SC 1912 |
| wicemistrz: VfL Danzig | |
| 1926–1927 | SV Schutzpolizei 1920 Danzig |
| wicemistrz: SV Neufahrwaseer 1919 | |
| 1927–1928 | SV Schutzpolizei |
| 1928–1929 | SV 1919 Neufahrwasser |
Przed sezonem 1929/1930 ponownie zmieniono podział na okręgi w Związku Bałtyckim (BRWSV), Gdańsk znalazł się w Okręgu Grenzmark. Drużyny gdańskie grały w tzw. Lidze Powiatowej (Kreisliga Danzig) złożonej z 6 drużyn. Pierwszym mistrzem Kreisligi została VfL 1900 Danzig, wicemistrzem SV Schutzpolizei 1920 (Gedania zajęła IV miejsce). Dwie pierwsze drużyny spotkały się w rozgrywkach grupowych z mistrzami i wicemistrzami Ligi Powiatowej Prusy Zachodnie i Słupsk/Lębork, zwycięzcą okazał się SV Schutzpolizei 1920, ale w finale okręgowym (z mistrzami Prus Wschodnich i Pomorza Zachodniego) zajął ostatnie miejsce. W sezonie 1931/1932 mistrzem gdańskiej ligi powiatowej został SV Neufahrwaseer 1919, tytuł wicemistrzowski przypadł Gedanii. W fazie półfinałowej obie drużyny zagrały w 2 grupach, grupę A wygrał SV Neufahrwaseer 1919, ale w grupie finałowej zajął ostatnie, IV miejsce. W sezonie 1932/1933 mistrzem Gdańska został Danziger SC 1912 (Gedania zajęła VI, ostatnie miejsce, uniknęła degradacji, gdyż ligę powiększono do 8 zespołów). W grupowym półfinale mistrz Gdańska wygrał grupę A, ale odpadł pod porażkach z mistrzem grupy B: SV Victoria Stolp/Słupsk 0:3 i 0:1. Rozgrywki sezonu 1932/1933 były ostatnimi w ramach Związku Bałtyckiego, który następnie rozwiązano. Mistrzem Gdańska został BuEV, wicemistrzem TuFC Preußen 1909 (III miejsce zajęła Gedania). Mistrz i wicemistrz wygrali swoje grupy finałowe, do finału związkowego awansował po bezpośrednich meczach BuEV (2:5, 2:1 i 2:1), ale zajął w nim ostatnie, IV miejsce.
W sezonie 1933/1934 gdańskie zespoły grały w Lidze Okręgowej (Gauliga) Prus Wschodnich, podzielonej na 2 grupy po 7 drużyn. Pierwszy sezon tych rozgrywek (1933/1934) przyniósł sukces gdańskiemu SC Preußen 09. Po wygraniu grupy A (Gedania była przedostatnia – VI), on pokonał zwycięzcę grupy B: MSV Hindenburg Allenstein (Olsztyn) 2:3 i 6:1. W rozgrywkach centralnych SC Preußen 09 spotkał się w grupie z TuFC Viktoria 1889 Berlin, Beuthen 1909 (Bytom) i Viktorią Stolp. Drużyna z Gdańska, zdobywając 1 punkt, zajęła ostatnie miejsce w swojej grupie. W sezonie 1934/1935 najlepsza z gdańskich drużyn, SV Schutzpolizei, zajęła II miejsce w grupie A Ligi Okręgowej. Był to ostatni sezon Gauligi. Powrócono do rozgrywek w okręgach. Ostpreußenverband podzielono na 4 okręgi: Danzig, Königsberg (Królewiec), Allenstein (Olsztyn) i Gumbinnen (Gusiew, obecnie w Obwodzie Kaliningradzkim). W okręgu gdańskim utworzono Bezirksklaße. W sezonie 1935/1936 zwyciężył SC Preußen 09, 3. była Gedania. W sezonie 1936/1937 ponownie zwyciężył SC Preußen 09, II miejsce zajęła Gedania. Obie bez powodzenia uczestniczyły w rozgrywkach o mistrzostwo Prus Wschodnich, choć Gedanii udało się pokonać na wyjeździe mistrza swojej grupy MSV Hindenburg Allenstein 2:0. W sezonie 1937/1938 zwyciężył (przed Gedanią) BuEV Danzig, docierając następnie do finału mistrzostw Prus Wschodnich, gdzie przegrał (0:2 i 1:1) z drużyną MSV York-Boyen Insterburg (obecnie Czerniachowsk, Obwód Kaliningradzki).
W sezonie 1938/1939 powrócono do centralnych rozgrywek w okręgu Prusy Wschodnie i reaktywowano Gauligę. Grała ona w dziesięciodrużynowym składzie. Zespoły z Gdańska nie odniosły sukcesów (mistrzem został MSV Hindenburg Allenstein): BuEV było 3., SV Schutzpolizei 4., Gedania 5. Sezon 1939/1940 przyniósł zmniejszenie Gauligi do 8 drużyn, m.in. z powodu wycofania się Gedanii, która wstąpiła do Polskiego Związku Piłki Nożnej. Najlepsza gdańska drużyna, SC Prueßen 1909 Danzig, zajęła w rozgrywkach II miejsce. Wybuch II wojny światowej spowodował reorganizację piłkarstwa niemieckiego, ale nie zawieszenie rozgrywek. Utworzono osobny okręg Gdańsk–Prusy Zachodnie. W rozgrywkach okręgowych w sezonie 1940/1941 zwyciężył SC Preußen 09 Danzig, w rozgrywkach centralnych spotykając się z zespołami Vorwärts Gleiwitz (Gliwice) oraz LSV Stettin (Szczecin), lecz odpadł z rywalizacji. Sezon 1941/1942 nie przyniósł sukcesu gdańskim drużynom, najlepszym zespołem w okręgu był HUS Marienwerder (Kwidzyn). Rozgrywki w okręgu Gdańsk–Prusy Zachodnie zawieszono jesienią 1944 roku. Ostatnimi mistrzami były gdańskie zespoły SV 1919 Neufahrwasser (1943) i LSV Danzig (1944). Oba uczestniczyły w rozgrywkach centralnych. SV 1919 Neufahrwasser uległ w I rundzie VfB 1900 Königsberg 1:3. LSV po meczach w Berlinie, pierwszym (mimo dogrywki) 0:0 i powtórzonym 1:7, uległ Herthcie Berlin. Tymi meczami zakończył się niemiecki okres historii gdańskiej piłki nożnej, działania II wojny światowej przerwały rozgrywki.
Po 1945. Pierwszy mecz piłkarski po zakończeniu działań II wojny światowej w Gdańsku odbył się 17 IV 1945 między drużyną IV komisariatu gdańskiej milicji a zespołem Armii Czerwonej na boisku przy dawnej q Helene-Lange-Schule. 30 VII 1945 rozegrano spotkanie założycielskie Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Gdańsku. Pierwszy turniej piłkarski rozegrano w sierpniu 1945 roku (zwyciężył Płomień Gdańsk). W październiku 1945 roku wystartowała okręgowa klasa A, do której zakwalifikowało się 6 gdańskich drużyn: BOP Baltia, Gedania, Pogoń, Flota Nowy Port, Płomień oraz TUR Oliwa. Zwycięska Gedania uczestniczyła w pierwszych powojennych Mistrzostwach Polski (odpadła w I rundzie, ulegając RKU Sosnowiec 2:6). Do końca lat 40. XX wieku o miano pierwszeństwa rywalizowały Gedania z powstałą na bazie „BOP Baltia” q Lechią. Zwycięsko z niej wyszła Lechia, która w 1948 roku wywalczyła awans do I Ligi Państwowej (w składzie: Józef Pokorski, Ludwik Łoś, Hubert Nowakowski, Bolesław Żytniak i Jakub Smug, Piotr Nierychło, Alfred Kamzela, Henryk Kokot, Aleksander Kupcewicz, Tadeusz Skowroński, Leszek Goździk, Alfred Kokot, q Roman Rogocz, Leszek Steinmetz).
W 1. połowie lat 50. XX wieku w II lidze grały Gedania i Polonia, w III lidze występowały drużyny q GKS Wybrzeża i Startu. W roku 1955 Lechia dotarła do finału Pucharu Polski (uległa Legii Warszawa 0:5), w 1956 zajęła III miejsce w I lidze, najwyższe w historii gdańskiej piłki nożnej po 1945 roku (skład: q Henryk Gronowski, Hubert Kusz, q Roman Korynt, Czesław Lenc, Jerzy Czubała, Jerzy Kaleta, q Robert Gronowski, Władysław Musiał, Roman Rogacz, Czesław Nowicki, Józef Górny, Alfred Kobylański, Aleksander Kupcewicz, Zygmunt Gross, Benedykt Gumowski, Kazimierz Frąckiewicz; trenerem był Tadeusz Foryś). Na II miejsce wśród piłkarskich drużyn Gdańska wysunęła się Polonia, do 1960 roku występująca w II lidze. W latach 1955–1960 obie drużyny toczyły spotkania o nieoficjalny prymat w mieście (15 XI 1955 Lechia–Polonia 4:1 (2:1); 2 XII 1956 Lechia–Polonia 1:1 (1:1); 5 V 1957 Lechia–Polonia 1:0 (1:0); 23 XI 1958 Lechia–Polonia 3:0 (3:0); 27 IX 1959 Lechia–Polonia 4:1 (3:0); 20 XI 1960 Lechia–Polonia 6:2 (4:0). W latach 50. XX wieku w reprezentacji Polski występowali: Alfred Kokot (który już 19 VI 1949 roku zagrał przeciw Danii w Warszawie, strzelając jedynego gola dla Polski), Roman Korynt, Henryk i Robert Gronowscy, w drużynie rezerwowej (tzw. „kadrze B”): Leszek Goździk, Alfred Kobylański, Czesław Nowicki, w reprezentacji młodzieżowej lub juniorów: Jerzy Apolewicz, Zygmunt Gadecki, Józef Górny, Bronisław Szlagowski, Zygmunt Gross, Edward Typek, Jerzy Szróbka, Kazimierz Frąckiewicz. Lata 60. XX wieku przyniosły obniżenie poziomu gdańskiej piłki nożnej: w 1963 Lechia spadła do II ligi, 1967 do III.
Niewiele zmieniły lata 70.: wprawdzie Lechia w 1972 roku powróciła do II ligi, a w 1973 awansowała do niej Polonia (już pod nazwą q Stoczniowiec), lecz próby awansu do I ligi były nieskuteczne. Nieudane starania zakończyły się ponownie kryzysem w obu klubach i ich spadkiem w roku 1982 do III ligi.
W historii gdańskiej piłki nożnej szczególny był rok 1983. Lechia, jeszcze jako zespół III ligi, 22 VI 1983 zdobyła Puchar Polski, wygrywając w Piotrkowie Trybunalskim w finale z Piastem Gliwice 1:0 (w składzie: Tadeusz Fajfer, Andrzej Marchel, Lech Kulwicki, Andrzej Salach, Dariusz Raczyński, Zbigniew Kowalski, Roman Józefowicz, Jacek Grembocki, Marek Kowalczyk, Dariusz Wójtowicz, Krzysztof Górski, Ryszard Polak, Jarosław Klinger; trenerem był Jerzy Jastrzębowski), awansując jednocześnie do II ligi, a w roku następnym (1984) do I ligi. Jako zdobywca Pucharu Polski Lechia reprezentowała Polskę w europejskich pucharach (jedyny raz w dziejach gdańskiej piłki nożnej), rozgrywając mecze z czołową drużyną Europy Juventusem Turyn (Włochy): 0:7 w Turynie i 2:3 w Gd. W tym okresie inne gdańskie drużyny (Stoczniowiec, Gedania, MRKS) prezentowały poziom trzecioligowy. W I lidze Lechia pozostała do roku 1988, przegrywając wówczas baraże z Olimpią Poznań. W tym okresie kilku gdańszczan grało w reprezentacjach narodowych: q Jerzy Kruszczyński (reprezentacja olimpijska), Dariusz Wójtowicz (juniorzy – brązowy medal Mistrzostw Europy w 1984 roku), Jacek Grembocki i Piotr Prabucki (reprezentacja młodzieżowa), Mirosław Pękala i Marek Ługowski zagrali w I reprezentacji kraju, prowadzonej przez byłego zawodnika i trenera Lechii Wojciecha Łazarka.
W II lidze Lechia nie odnotowała większych sukcesów, a klub znalazł się w kryzysie finansowym. Latem 1995 roku Lechia została zdegradowana do III ligi. W połowie 1995 połączyła się z Olimpią Poznań i zajęła jej miejsce w I lidze. Klub znalazł się jednak w konflikcie z władzami Polskiego Związku Piłki Nożnej, który tej fuzji nie zaakceptował. Było to przyczyną kryzysu sportowego, a w konsekwencji finansowego i ponownego spadku do III ligi (lato 1997). Najlepszą jedenastką w mieście została więc Polonia, która w tym samym sezonie awansowała do II ligi.
Latem 1998 roku obie najlepsze gdańskie drużyny połączyły się w ramach Spółki Akcyjnej. Celem był awans do I ligi. Brak sukcesów spowodował rozpad spółki, spadek drużyn do III ligi i nienotowany dotychczas kryzys w obu przodujących dotychczas gdańskich drużynach. W sezonie 2002/2003 najlepszym gdańskim zespołem był IV-ligowy Nordcoop. Polonia, Lechia i Gedania grały w V lidze.
Równowagę organizacyjną i finansową najszybciej odzyskała Lechia, która awansując rok po roku, już w sezonie 2005/2006 znalazła się w II lidze, zdecydowanie dystansując gdańską konkurencję. Polonia i Gedania pozostały na poziomie V ligi, Nordcoop przestał istnieć. Od sezonu 2007/2008 Lechia gra w ekstraklasie.
Drużyny młodzieżowe po 1945. Po 1945 roku gdańska piłka notowała wiele sukcesów w kategoriach młodzieżowych. W pierwszoligowych mistrzostwach okręgu gdańskiego w sezonie 1956/1957 triumfowała Lechia. Startując następnie w rozgrywkach ogólnopolskich, okazała się najlepsza w kategorii juniorów starszych (do lat 18) i uzyskał tytuł mistrza Polski. W latach 1968 i 1970 Lechia zdobyła IV miejsce w Polsce w tej samej kategorii wiekowej, w 1991 była III, a w 1993 zdobyła tytuł wicemistrzowski. W rywalizacji drużyn rok młodszych Lechia zdobywała mistrzostwo Polski w latach 1993, 1995, 2000, 2004 i 2012; w 1994 była wicemistrzem Polski. Juniorzy starsi Polonii w 1958 roku uplasowali się na III miejscu w Polsce.
Organizacja po 1945. Od roku 1945 Gdańsk był siedzibą Okręgowego Związku Piłki Nożnej (zwanego „Gdańskim”). W 1950 roku zlikwidowano Okręgowy Związek Piłki Nożnej i zastąpiła go Sekcja Piłki Nożnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Gdańsku. Wiązało się to z próbami umasowienia piłki nożnej, a w rezultacie zmianami organizacyjnymi. Nie przyniosło to jednak pożądanych rezultatów i w 1957 roku reaktywowano Okręgowy Związek Piłki Nożnej z siedzibą w Gdańsku. W takim kształcie działał do on do roku 1976. Kolejne zmiany wiązały się z nowym podziałem administracyjnym Polski, który wprowadzono w czerwcu 1975 roku. Zasięg działania gdańskiego Związku Okręgowego uległ ograniczeniu i funkcjonował on odtąd przy nowo powstałej Wojewódzkiej Federacji Sportu. Od 1982 roku Gdańsk był siedzibą makroregionu piłkarskiego, który obejmował Okręgowe Związki z Bydgoszczy, Gdańska, Elbląga, Słupska i Torunia. Od roku 1991 związek piłkarski w Gdańsku działa jako samodzielne stowarzyszenie sportowe pod nazwą Gdański Okręgowy Związek Piłki Nożnej.
