ZAKŁAD PRACY I UBOGICH
| < Poprzednie | Następne > |
ZAKŁAD PRACY I UBOGICH (Arbeits- und Armenanstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto.
| Rok | Nazwisko | Zawód |
|---|---|---|
| 1839 | q Simon Ludwig Adolph Hepner | kupiec |
| 1869 | Martin Christian Donath Thiel (1792–1877) | kupiec |
| 1874, 1884, 1892 | Carl Friedrich Hendewerk (1820–1892) | aptekarz |
| 1897, 1908, 1914 | Ernst Adolf Claassen (1838–1915) | kupiec |
| 1918, 1921 | q Friedrich Wilhelm Penner | browarnik |
| 1928, 1935 | Alfred Muscate (1881–1968) | kupiec |
Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940
