SZPITAL ŚW. BARBARY
| < Poprzednie | Następne > |
SZPITAL ŚW. BARBARY (St. Barbara Hospital), na q Długich Ogrodach, powstał prawdopodobnie w latach 1385–1387. Związany początkowo z kaplicą, następnie od około 1430/1436 z q kościołem św. Barbary. W 1499 roku spalony (q Maternowie), prawdopodobnie powtórnie w 1545. W 1617–1618 wzniesiono nowy budynek szpitala z 8 mieszkaniami. Spłonął 5/6 I 1765; odbudowany. Przyjmował ubogich, także zamożnych, wykupujących dożywotnie miejsce (prebendariusze). W ordynacji ubogich z roku 1551 nakazano przyjmowanie chorych Polaków oraz osoby ze schorzeniami budzącymi odrazę. Według statutu z 1881, wkupne dawało im prawo do utrzymania. Za pojedynczą stawkę wkupnego pensjonariusz otrzymywał wsparcie finansowe, za podwójną – własny pokój z kuchnią. W przeciwieństwie do innych szpitali, przy przyjmowaniu nie dyskryminowano osób odmiennych wyznań i religii. Początkowo zarządzany przez 5, a w XIX i początku XX wieku przez 4 prowizorów. Za pełnioną honorowo funkcję każdy z nich otrzymywał corocznie dar w postaci srebrnej łyżeczki. Zniszczony w roku 1945.
Tabela: Prezesi zarządu szpitala św. Barbary
