PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW
| < Poprzednie | Następne > |
PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW (PP PKZ) ODDZIAŁ W GDAŃSKU, ul. Długi Targ 24 (q Zielona Brama). W 1946 roku z inicjatywy pierwszego po II wojnie światowej wojewódzkiego konserwatora zabytków w Gdańsku, prof. q Jana Borowskiego, powołano Państwową Pracownię Konserwacji Obrazów i Rzeźb. Przekształcona w roku 1947 w Pracownię Konserwatorską, obejmowała 3 zespoły specjalistyczne: pracownię konserwacji dzieł sztuki, pracownię architektoniczną i zespół konserwacji mebli. Profesor J. Borowski pragnął powstrzymać koncepcje przeciwne rekonstrukcji i odbudowy miasta. W 1946 uznał Główne Miasto w całości za zabytek, co zobowiązywało inwestorów do uzgadniania z urzędem konserwatorskim wszystkich przedsięwzięć budowlanych. W latach 1946 i 1947 odbyło się w Gdańsku kilka konferencji i dyskusji z udziałem prof. J. Zachwatowicza na temat odbudowy miasta. Na jednej z nich, 25 VII 1947 uczestnicy podjęli uchwałę domagającą się rekonstrukcji Głównego Miasta, a na kolejnej, 25 IX 1947, uchwalili rezolucję domagającą się objęcia miasta ścisłą ochroną konserwatorską. Na wniosek prof. J. Zachwatowicza, ówczesnego generalnego konserwatora zabytków, Minister Kultury i Sztuki powołał 25 VIII 1950 Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ). Zasadniczym celem przedsiębiorstwa było wykonywanie badań i opracowań naukowych, ekspertyz i projektów architektonicznych dla wszystkich dziedzin ochrony dóbr kultury. Gdański Oddział PP PKZ powstał w marcu 1951 roku, jako jeden z pierwszych, przejmując wspomnianą Pracownię Konserwatorską i obejmując działaniem Wielkie Pomorze oraz Warmię, teren od Szczecina po Olsztyn. W ramach oddziału działalność prowadziły Pracownia Projektowa, wykonująca projekty zabezpieczające kamienice i budowle Gdańska, oraz Pracownia Konserwacji Dzieł Sztuki. W 1955 roku powołana została samodzielna Pracownia Dokumentacji Naukowo-Historycznej, której zadaniem było rozpoznanie zabytków architektury na podstawie źródeł archiwalnych i literatury przedmiotu oraz opracowanie wytycznych dla prac projektowych. Usługi budowlano-konserwatorskie związane z zabezpieczaniem, odbudową i adaptacją zabytkowych budowli, przedsiębiorstwo wprowadziło do działalności w roku 1956. Dla sprawnego wykonywania robót budowlano-konserwatorskich na Pomorzu i Warmii, w miejscowościach oddalonych od siedziby oddziału powoływano Kierownictwa Grupy Robót: w Szczecinie i Koszalinie (1958), Toruniu i Elblągu (1959), Malborku (1960), Słupsku (1977). Kierownictwo elbląskie przeniesiono następnie do Pasłęka, a w 1961 do Olsztyna. Z czasem jednostki budowlane w Szczecinie, Toruniu i Olsztynie stały się samodzielnymi Oddziałami PKZ. Pierwszym kierownikiem oddziału gdańskiego był w latach 1951–1958 inż. Józef Kobrzyński, 1958–1965 q Tadeusz Polak, który zrealizował zamiar prof. J. Zachwatowicza o interdyscyplinarnym przedsiębiorstwie konserwatorskim, pełniąc funkcję dyrektora naczelnego Zarządu PKZ w Warszawie w latach 70. i 80. XX wieku. Została wówczas zawiązana współpraca z uczelniami wyższymi. W następnych latach powołano pracownie naukowo-badawcze: w roku 1971 Ośrodek Architektury Egipskiej, którym kierował Zygmunt Wysocki, prowadzący rekonstrukcję świątyni Hatszepsut w Deir El Bahari w Egipcie; w 1973 Pracownię Rzeźby, przekształconą w 1984 roku w Pracownię Konserwacji Kamienia; w 1977 Pracownię Archeologiczno-Konserwatorską prowadzącą badania na obszarze projektowanej Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu; w 1977 Pracownię Badań Urbanistyczno-Architektonicznych; w 1980 Pracownię Oświetlenia i Iluminacji Zabytków; w 1984 Pracownię Archeologii Miast dla Badań Starego Miasta w Elblągu. Jej założyciel, Tadeusz Nawrolski, stał się twórcą metody badawczej średniowiecznych miast. Badania elbląskie stanowią przełom w rozwoju archeologii miast hanzeatyckich, także przyniosły muzealnictwu tysiące zabytków, a miastu relikty zabudowy od XIII do XIX wieku. Przedsiębiorstwo odbudowało dla potrzeb wspomnianych pracowni budynki zabytkowe: w 1953 roku Zieloną Bramę na główną siedzibę, w 1972 spichrz Pod Jeleniem przy ul. Grodzkiej 16, w 1983 Dom Mrongowiusza przy ul. Straganiarskiej 19. Jednocześnie rozwijano zaplecze konserwatorskie przy ul. Miałki Szlak, gdzie funkcjonowała stolarnia, kuźnia i baza transportowo-techniczna. Przez wiele lat prowadzono własną cegielnię w Kadynach. W 40-letniej działalności gdański oddział wykonał 1912 dokumentacji projektowych i inwentaryzacji, 305 dokumentacji naukowych, odbudował i adaptował do nowych funkcji blisko 300 zabytków architektury, przeprowadził konserwację 720 dzieł sztuki, objął dokumentacją ewidencyjną wiele parków i cmentarzy. Zainicjował opracowania rewaloryzacji miast: Gniew i Puck (1978), Tolkmicko, Orneta (1980). Od roku 1972 gdański oddział prowadził prace konserwatorskie i badawcze poza granicami kraju. Do najbardziej spektakularnych należały konserwacje: fresków Bramy Izerskiej w Monachium (1972), ołtarzy i epitafiów katedry w Trewirze (1973–1976), polichromii i sztukaterii pałacu w Brühl w Nadrenii (1975–1988), fresków kościoła w Niederhausen (Nadrenia – Palatynat; 1985), plafonów ze sztukateriami i polichromiami pałacu w Bensbergu koło Bergisch-Gladbach (1986), pełną rewitalizację kamienic w stolicy Estonii Tallinie (1977–1980) oraz pałaców Paca i Radziwiłła (1984–1990) i klasztoru bazylianów ze słynną Celą Konrada (1983–1987) w Wilnie. Oddział gdański w 1988 roku zatrudniał 550 pracowników. Do roku 1989 wszystkie oddziały PKZ realizowały w ochronie zabytków politykę wojew. konserwatorów zabytków. W latach 90. XX w. oddziały przekształcono w samodzielne spółki prawa handlowego. Wiele oddziałów nie sprostało zmianom ekononicznym, rozpadło się na mniejsze organizmy gospodarcze lub upadło. Gdański Oddział PKZ został przekształcony w 1989 w spółkę, w 1995 częściowo sprywatyzowany, w formie ograniczonej do wykonawstwa konserwatorskiego. Późniejsze przekształcenia doprowadziły do powstania innych firm. Archiwa dokumentacyjne oddziału zostały przejęte przez Regionalny Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Gdańsku w roku 1995.
| 1951–1958 | inż. Józef Kobrzyński |
| 1958–1965 | prof. dr hab. q Tadeusz Polak |
| 1965–1986 | mgr inż. Zdzisław Babicki |
| 1986–1989 | mgr inż. Zenon Sykutera |
| 1958–1965 | mgr inż. Zdzisław Babicki |
| 1965–1973 | mgr inż. Zenon Skutera |
| 1973–1984 | mgr inż. Ryszard Androchowicz |
| 1984–1989 | mgr inż. Piotr Wieremiejuk |
| 1971–1974 | mgr Tadeusz Domagała |
| 1974–1978 | mgr Tadeusz Piaskowski |
| 1978–1989 | mgr Romuald Chomicz |
| Pracownia Konserwacji Dzieł Sztuki | Piotr Żyngiel, Bronisław Mieszkowski, Andrzej Różański, Teresa Stankiewicz |
| Pracownia Dokumentacji Naukowo-Historycznej | Lech Krzyżanowski, Tadeusz Domagała, Maria Wolańska, Teresa Stankiewicz, Czesława Betlejewska |
| Pracownia Projektów | Zygmunt Wysocki, Bogusław Hanuszkiewicz, Andrzej Macur, Rajmund Wilimiński, Jerzy Orchowski |
| Pracownia Badań Urbanistyczno-Architektonicznych | Zenon Sykutera, Rajmund Wilimiński, Irena Jaroszewska-Bartoszewicz |
| Pracownia Archeologiczno-Konserwatorska | Alfred Szułdrzyński |
| Pracownia Archeologii Miast | Tadeusz Nawrolski |
| Pracownia Oświetlenia i Iluminacji | Kajetan Myk |
| Pracownia Konserwacji Kamienia | Edward Polakowski, Witold Bukojemski, Rajmund Drost |
Tabela: Kierownicy zespołu budów konserwatorskich
Tabela: Rekonstrukcja i odbudowa oraz adaptacja ważniejszych dzieł architektury w Gdańsku
Tabela: Ważniejsze prace budowlano-konserwatorskie na Pomorzu i Warmii
Tabela: Konserwacja dzieł sztuki
