ŚWIĘTA STUDZIENKA
| < Poprzednie | Następne > |
ŚWIĘTA STUDZIENKA (Heiligenbrunn), także Studzienka, Zielona Studzienka i Zielony Dwór (Grün-Hof). Osada podmiejska należąca w XIX w. do okręgu urzędowego Suchanino, ob. w granicach dzielnicy Wrzeszcz (q administracyjny podział). Wedle legendy swoją nazwę zawdzięczała źródłu, które podobno miało cudowne właściwości przywracania wzroku (wypływający z niego tzw. Potok Studzieniecki uchodzi do q Potoku Królewskiego). W 1402 folwark krzyż., w XVI w. działała tu cegielnia, w XVII w. także karczma Pod Dwoma Dzikusami (na skrzyżowaniu ob. ulic Traugutta i Do Studzienki). Począwszy od XVI w. osada zaczęła przekształcać się w letnią rezydencję patrycjuszowską, której pozostałością jest zespół dworsko-ogrodowy przy St. Michaelsweg 27 i Am Heiligenbrunn 8 (ob. ul. Traugutta 94). W 1616 – własność Albrechta Bischoffa. W XIX w. wśród właścicieli tej posiadłości odnotowani zostali m.in. Cornelius Focking (1785–1839), Jakob Filipp Albrecht (1792–1851), a w 1. poł. XX w., 1908–1934 piwowar Heinrich Barczewski (1867–1927) i jego potomkowie, w 1934–37, Heimverein des Vereins Deutscher Studenten zu Danzig (Niemiecki Związek Studentów w Gdańsku), w 1938–40 Kurt Konsorski, właściciel fabryki cukierków. Na granicy z q Królewską Doliną powstał Instytut dla Ociemniałych im. Cesarza Wilhelma i cesarzowej Augusty (ul. Do Studzienki 38), otwarty 1 lipca 1886, istniejący do 1945. Po II wojnie światowej budynek instytutu został przejęty przez AMG (q GUMed). W sasiedztwie zabudowań dworu 1924 przy Am Heiligenbrunn 7 (ul. Traugutta 109) powstała wytwórnia wody mineralnej (spółka z o.o., Heiligenbrunner Quelle GmbH), wykorzystująca wodę z miejscowego źródła, bogatą w jod i bor. Po 1980, używając wody z tego źródła, produkowano wodę mineralną Gdańszczanka, ob. zabudowania wytwórni opuszczone, popadające w ruinę. W latach 50. i 60. XX wieku przy ul. Do Studzienki, a w latach 70. także w sąsiedztwie dworu przy ul. Traugutta, powstało osiedle domów studenckich q PG.
Pod koniec XVIII w. wzniesiono późnobarokowy dwór o 10-osiowej elewacji i trójczłonowej bryle. Korpus główny – 2-kondygnacyjny i 4-osiowy. Wieńczy go mansardowy dach. Od wsch. przylega do niego ganek, od zach. – taras wsparty na 6 murowanych kolumnach. Skrzydła boczne parterowe, ich elewacje trójosiowe, dachy mansardowe. W dachu zachowały się oryginalne lukarny. Przy schodach wejściowych zachowały się 2 bogato zdobione ornamentem okuciowym prostopadłościenne słupki, podtrzymujące metalową balustradę. Do zespołu należy także drewniana stajnia (pocz. XIX wieku; ob. budynek mieszkalny), która (przebudowana) zachowała jednak oryginalne klasycyst. elementy zdobnicze. Dwór od płn. i zach. otoczony jest tarasowym ogrodem geometrycznym, z dobrze zachowaną graniczną aleją lipową, kilkoma starymi drzewami (z XIX w.) oraz pozostałościami groty. W 1945 częściowo wypalony budynek dworu (wraz z ogrodem) przejął Skarb Państwa. 15 X 1973 jako zespół dworsko-ogrodowy Studzienka została wpisana do Rejestru Zabytków. Od 1998 właścicielem zabytku jest Spółka z o.o. Aleksandra (ob. Europejska Fundacja Ochrony Zabytków).
