OGIER CHARLES, dyplomata, literat
| < Poprzednie | Następne > |
CHARLES OGIER (Karol Ogier, koniec 1595 Paryż – 11 VIII 1654 Paryż), dyplomata, literat. Posługiwał się przydomkiem „Duńczyk”. Był synem Pierra, prokuratora, i Marie Dolet. Odbył studia w Paryżu, Bourges i w Walencji, w tym ostatnim ośrodku otrzymał tytuł dr. praw. Interesował się literaturą staroż. Rzymu i Grecji. Otrzymał stanowisko adwokata przy Parlamencie Paryskim, z którego zrezygnował, zostając sekr. Claude’a de Mesmes hrabiego d’Avaux, wysłanego 11 VII 1634 przez króla Francji Ludwika XIII w charakterze ambasadora do Danii, Szwecji oraz Rzeczypospolitej. Pełnił podczas tej misji funkcję drugiego sekr. Misję ukoronowało podpisanie 12 IX 1635 rozejmu w Sztumskiej Wsi między Rzecząpospolitą a Szwecją. Po tej dacie przez 9 miesięcy przebywał w Gd. Prowadził Dziennik, który stanowi jedno z ważniejszych źródeł opisowych ówczesnych ziem pomor. i Gd. Pisanie rozpoczął 16 V 1635, zakończył na 22 VIII 1636. Sprzyjał Polakom, natomiast dosyć negatywnie odnosił się do Szwedów. Po powrocie do Francji zachorował na płuca, a w skutek odniesionej rany utracił lewe oko. Choroba zaprzepaściła jego plany wstąpienia do zakonu kartuzów. Został jednak kanonikiem regularnym przy kośc. św. Genowefy z Paryża (St. Geneviève). Ciężkie warunki mieszkaniowe oraz postępująca choroba wymusiły przeniesienie się do domu rodzinnego, gdzie zmarł. Pochowany w kośc. St. Jean en Grève w Paryżu. Kościół został rozebrany pod koniec XVIII w. podczas rewolucji francuskiej, zachowało się jednak epitafium napisane przez niego samego. Początkowo wydaniu Dziennika sprzeciwiał się de Mesmes, który nie chciał upubliczniać kulisów dyplomatycznych rokowań. Dzieło wraz z łac. poematami wydano po śmierci autora we Francji 1656 staraniem jego brata Françoisa. Obejmowało jednak tylko część podróży do 1635. W XVIII w. wydano przedruk dzieła w Hamburgu. W Polsce pierwsze wydanie miało miejsce 1761 (w jęz. łac.), a w XIX w. ukazały się kawałki przetłumaczone na jęz. pol. Pełne wydanie, równolegle w jęz. łac. i pol. ukazało się w 2 częściach 1950 i 1952.
